Het is zo ver...

Het is zo ver.. De Brei en Haak dag is morgen en overmorgen. Ik ga voor het eerst workshops geven. Les geven.. ai. Dás lang geleden dat ik voor de klas stond. Zo'n eh... 20 jaar. Ja.

Dat was voor kleuters en groep 5 en 7, toen ik nog een jaartje op de PABO zat. Nu voor grote mensen en zonder vooropleiding. Mensen met een ernstige behoefte om kant of true lace te leren. Van mij..

Zij heeft me gevraagd, of ik dat wel wilde doen. Dan maar in het diepe en gewoon doen. Ik werd doorverbonden met de organisator en warempel. Het was een feit. Daarna de vraag; hóe ga ik dat in hemelsnaam doen? Wat ga ik vertellen, laten zien of voor doen??

Schema's gemaakt, kladpapiertjes. Tabellen. Mailen, vooral veel mailen en twitteren. Herinneren hoe het ook al weer ging bij de Dutch Knitters, waar ik zoveel heb geleerd over Estlands Breien. Gelukkig op tijd begonnen en al foto's gemaakt om duidelijk te krijgen waar ik het allemaal over heb. Dat is maar goed ook, want amper een week later krijgt mijn camera kuren. " Oh ja, of ik ook een tentoonstelling kon doen van mijn werk?" Tuurlijk.

Mensen mailen om te vragen of ik hun shawl weer even mocht hebben, zo dat iedereen kan zien wat ik 's avonds op de bank allemaal bij elkaar peuter. Dus: komt het zien, komt het beleven! Een (overigens) 1 malige tentoonstelling van mijn werk. Ik kan niet blijven vragen of ik de shawls mag lenen, vandaar dat het maar voor 1 x is. Misschien later nog een keer, wanneer ik zelf meer voorraad heb.

Bezoek vooral alle kramen; mensen die mijn blog volgen en lid zijn van Ravelry zullen sommige shawls die in de kramen hangen herkennen als mijn werk.

Heb je nu geen plek kunnen bemachtigen op de Brei en Haakdag bij mijn workshops?? Je kunt je opgeven voor een volgende keer, later dit jaar. Waar dat zal zijn, waarschijnlijk in het noorden (lees Friesland). Is dat je te ver weg, nodig me uit om eens bij jou in de buurt een workshop te geven. Verzamel een paar vrienden/vriendinnen die het ook willen leren en mail me.

Zie je in Nieuwegein!! (klik op het link van de breidag voor meer informatie over lokatie, toegang en tijden).

Purple Lace

Ik kreeg e-mail uit Amerika. Er was iemand die mij op Ravelry had gezien en ze kwam zelf niet aan breien toe. Of ik voor haar dan de Laminaria wilde breien. Natuurlijk!
Ze koos een verrukkelijk garen uit, Cashmere/Zijde in de meest fantastische kleur. Ik heb al eerder met deze kleur gebreidt en het is echt ongelooflijk, zo diep rijk paars ze dat garen kunnen verven.

I got e-mail from America. Someone had noticed my knitting on Ravelry, and because she was a bit too busy to knit it herself, she asked me if I was able to knit her the Laminaria. But ofcourse I could.
She chose the most awesome yarn, Cash/silk and the most stunning colour of deep purple. I've already knitted with a similar colour, and I'm still amazed how rich they can dye that yarn.

Ik heb al eerder een laminaria gebreid, eerst deze en toen de driehoekige. Deze keer was het toch anders; hij moest recht worden. En dat werd hij! Het was even opletten dat ik niet te ver doorbreide, want hij werd gespiegeld en er moest nog genoeg overblijven voor de andere helft. Na de opzet metéen begonnen met het ster patroon, toen de bloemen en de rand. Daarna de steken opgepakt en metéén weer de sterren gebreid. Zo zie je bijna niet dat er een 'naad' in het midden zit.

It is not the first time I have knitted the Laminaria, first I made this one, and recently this original one. This time it had to be a rectangled scarf. I had to monitor that I didn't knit to far, it would be knitted mirrored. After casting on, I immediately started the star pattern, then the flowers and the edging. Picking up the stitches and knitting stars rightaway, more flowers and the edging. That way you can hardly see the middle of the shawl.

Pattern: Laminaria Rectangle (free)
Design: E. Freeman for Knitty.com
Yarn: 2/56 NM Cash/Silk from ColourMart made into a 5 ply: 10/56 NM
Needle: 3,5 mm
Weight: 161 gr
Length/Width: 72" x 19" (182 x 48 cm)

Voor het eerst moest ik een beetje uitstel aanvragen op een deadline, ivm Chris. Maar hij is afgekomen en nú onderweg naar de nieuwe eigenaar. Ik ben een tikkie jaloers; het garen is ZO zacht en de kleur zó mooi. Wat een luxe...
For the very first time I had to ask for a bit more time before the deadline, due to the illness of Chris. But it was done in time and already on it's way to the new owner. I'm a bit jealous; the yarn is SO soft and the colour só pretty. What a luxury..

Support

Zo, even een paar dagen (blog)rust.

We waren thuis met z'n allen, na de definitieve uitslag van de tests mochten we even bijkomen. De eerste keer dat we hoorden dat ze aan kanker dachten, was de schok zo groot. Nu de uitslag definitief is, was het toch iets minder hard schrikken. Maar wel verbaast dat hij al in fase 3 zit.
Nu konden we wel beter luisteren naar wat de kinderoncoloog allemaal vertelde over de geplande behandeling; chemo, 2x een maand. Dan weer een scan om te kijken hoe het is gegaan. Dan waarschijnlijk nog een keer chemo, 4x 1 maand. Bestralen willen ze zo lang mogelijk uitstellen.
Ondertussen zit hij nú in het ziekenhuis met z'n vader om een soort nul-lijn te creëeren, zodat ze over 2 maanden kunnen kijken of het geholpen heeft.

Well, a few days of (blog)rest.

We were at home for a few days, after hearing the final results of all the tests they had done. The first time we heard they thought it is cancer, we were utterly shocked. Now that it is definate, still a bit shocked, but a bit expected too. That way, we could listen to the childoncologist better about how to treat it and make Chris better. His chances on recovery run up to 93 %. (what's in a number, but still...)
They want to give him chemo in 2 blocks of a month each. Then they want to scan him to see if it worked. More chemo will follow for the next 4 months, but radiation therapy will be in the end, if neccessary at all.
Today, like right now, Chris and his father are in the hospital for more tests. They want to create a base to check him to after the first chemo.

Ondertussen worden we overladen door kaarten, met hele lappen tekst van opbeurende woorden, troostende woorden, lieve woorden en vooral veel kaarten met fruit (tja, wat stuur je een puber??? (gat in de markt voor Hallmark zou ik zeggen).
Acties van breiende vriendinnen die ons verbijsteren en verbazen, familie die helpt en inspringt waar nodig, vrienden die ondersteunend materiaal verzorgen. Echt ongelooflijk en hartverwarmend.
Vooral ikzelf heb daar een beetje moeite mee, omdat het zó aardig is...
Met Chris zelf gaat het goed, hij heeft tot nu toe geen pijn. Hij kan goed met z'n vrienden praten en doet nog leuke dingen voor hij zometeen zeker 5 dagen weer in het ziekenhuis ligt en de behandeling gaat beginnen.
Voor Sean en Bridget is het soms dus lastig; het is heftig, maar ze zien nog nix aan hem. Er wordt dus nog gewoon gemopperd, ruzie gemaakt en gespeeld. Gelukkig maar. Zíj houden ook het ritme er in, dus iedere morgen gewoon op tijd uit bed en naar school.

In the meantime we get loads of cards with tons of words of kindness, compassion and love to support us. Lot's of cards have fruit on them (I see an open market for Hallmark here: teenagers are people too!)
My knittingfriends are awefully supportive and take actions beyond words. Truly amazing and so kind.
Family helps out, takes care of business and jumps in when needed. And ofcourse friends who give us help and stuff to make life a bit easier.
I have a bit of a hard time to accept it, it's SO kind of them all...
Be sure to know Chris has no pain, so far. He's fine, going out with friends and talking about it. They support him too, and give him a little break from home. Chris is going to be in hospital for the next 5 days for sure, so he chat's with them while he is still at home.
For his brother and sister it is a bit confusing. Chris is still walking about, fussing and making funny remarks. They know he's ill, ofcourse, but that's strange when he's just walking about and is making fun of them a bit. So the 'fighting' and gaming and stuff continues, as long as they can. Thank goodness for that, Sean and Bridget keep up the ritme of the week with waking up in the morning, going to school and sports.

Ik plaats eigenlijk zelden foto's van onze kinderen op het web, maar hier kun je Chris in actie zien.
I hardly place any picture of our children on the web, but here's a pic of Chris in action.

Thank you for your support.

Nieuws News

Ik kan het niet anders zeggen dan dat het is.
Chris heeft Kanker. Lymfeklier Kanker. Hodgkin.
Fase III. Er is een A en een B variant; qua heftigheid. Díe moeten ze nog onder zoeken.
Er moeten dus nog vooronderzoeken gedaan worden en dan wordt hij geopereerd. Hij krijgt dan een prikkastje in z'n borstkas, vlak bij zijn hart. En een beenmergpunctie voor de A/B variatie.
Zodra die operatie klaar is, en hij is wakker gooien ze er meteen de chemo in. Geen genade...

I can't tell it any different from what it is.
Chris has Cancer. Lymphoma (?). Hodgkin.
Stage III. There is an A and a B variant, due to intensity. Thát they still have to test.
More other tests have to be done too, and then he's preped for surgery. He will get a VAB in his chest, close to his heart. So they don't have to stick needles in his arms anymore for chemo. The bonemarrow puncture is done to examen the A or B variable.
As soon as the operation is done, and he's awake again, they throw in the chemo. No mercy there...

Quick message / Snel berichtje.

Alle onderzoeken zijn afgerond en we mochten naar huis met Chris. De bioptie is genomen, de mergpunctie hebben ze nog niet gedaan. Hij is met contrastvloeistof ingespoten voor de PET-scan en de CT scan is gemaakt. Ze hebben 8 buizen bloed afgenomen en nu is het tijd om alles te bekijken en een beslissing te nemen.
En is het voor ons afwachten. Gelukkig niet de 2 weken die we dachten; hopelijk krijgen we dinsdag telefoon en kunnen we horen hoe het er voor staat met Chris.
Het breiwerk ben ik begonnen toen we voor de eerste keer in de wachtkamer zaten bij de oncoloog. Tijdens al dat wachten op alle onderzoeken kon ik verder breien. Voor mij is dit een no-brainer.. Heerlijk. Het garen heb ik ongezien gekocht tijdens een Valentijns actie van DyeForWool . Het heet Flowering Innocence en is zacht en roze. Het ziet er smal uit, maar er komt een hele brede rand om heen.
All tests are done and we were allowed to take Chris home. The PET-scan is made, after they had injected him with contrast fluids, the CT scan too. The biopt is taken and also 8 viles (?) of blood. Now they want to examine it all and come to a conclusion.
For that we have to wait, we don't have to wait the 2 weeks we had anticipated, but it will probably be tuesday.
The knitting is what I've started the first day we sat in the waitingroom of the oncologist. It's a no-brainer for me.. Lovely pink yarn from DyeforWool. It's called flowering innocence, I had bought it unseen on Valentines day.
It's a bit narrow, I intend to make a very wide border /edging on it.

We willen iedereen bedanken voor het sturen van kaarten! Van de Beebs groep, van Ravelry en gewoon zomaar. Verschrikkelijk lief en dank je voor de lieven woorden.
We want to thank every one for sending us cards! From the Beebs group, from Ravelry and just because... Awefully nice of you and thank you for the comforting words.

Step 1

Afdeling Oncologie en Hart'zaken'.
Je weet niet wat je ziet. ALLE kinderen zijn jonger dan Chris. Echt ongelooflijk. Ik huilde al bij de rondleiding.
Ik denk dat het nog maar een keer moet, want ik kan de helft niet meer herinneren en zoek me een ongeluk naar de wc. En dáár moet je er op letten; want voor personeel, ouders, bezoek en patienten in 2 categorieën.
Chris krijgt een bed op de zaal 10, met 3 meiden. We worden hartelijk ontvangen, maar schrikken heel erg. De verpleger had het nog gezegd, maar dat hielp niet. M'n hart vol medegevoel. Zulke ukkies...
Het oudste meisje bij Chris op zaal heet C. Ze verteld hoe en wat, en zo leren we een beetje hoe het daar werkt, op de afdeling. Haar verhaal is indrukwekkend; niet alleen haar ziekzijn, maar vooral ook de behandeling en de reizen op en neer naar het ziekenhuis. Het jongste meisje A. is net zo oud als Bridget. Slik...

Wanneer je kanker hebt, en je ondergaat de behandeling; krijg je bepaalde kralen. Voor een prik, voor straling, voor chemo en andere dingen.
Je wilt echt niet weten hoe lang sommige kettingen zijn. En geloof me; leeftijd heeft er nix mee te maken. Ik ben echt diep onder de indruk.

Ondertussen wachten wij op diverse artsen, maar druk druk druk. Dus ongeveer tussen 12 uur 's middags en 6 uur 's avonds geen arts gesproken. Wel verplegend en ondersteunend personeel, maar daar konden we nix aan vragen; zij wisten ook nix.
Om half 7 kwam er een chirurg, en die zette er vaart achter. Eerst zouden we weer naar huis kunnen omdat ze dinsdag nix voor ons konden doen. Toen de aenestesist kwam, is die op dinsdag gezet en is de operatie/punctie naar woensdag verplaatst. Dat betekende dat we weer wel konden blijven.
Tussen neus en lippen door vertelde de kinderarts dat er op de Thorax foto (longen) nog een grote plek te zien was. Hadden we ook nog niet gehoord. Maar dat leverde wel nieuwe problemen op en 'meer' spoed.
Dus..
Nu ben ik thuis, voor Sean en Bridget en opa en oma. Johan is in het ziekenhuis, met Chris. Ondertussen moeten we ook op andere opa letten; want daar gaat het ook helemaal niet goed mee. We kunnen niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn, we doen wat we kunnen.

Chris heeft in middels kaarten ontvangen, ik weet nog niet van wie. Hij mag ze natuurlijk zelf open maken... (hihi). Die gaan morgen natuurlijk mee naar het ziekenhuis. Dank je!!!
Bridget had al een prachtige tekening gemaakt. En hoopte vurig dat Chris een kamertje voor zich alleen had, net als zij vorig jaar.. Maar daarvoor is Groningen te groot en te druk.
Bovendien blijft de helicopter ook maar vliegen...

Gelukkig hebben we ook best nog gelachen en keet getrapt. In zo'n situatie kom je soms op de gekste dingen.
Morgen dus een drukke dag; nieuwe foto's en misschien zelfs al de PET scan.

sssssssssssssssssssssst.. ik ben stiekum in de wachtkamer begonnen aan een nieuwe shawl, met roze garen en een heleboel hartjes. (daar wordt ik rustig van... )

It is VERY impressive to walk across the rooms of the oncology and heart department of the hospital, where Chris has a room. He has to share it with 3 amazing girls. I'm crying most of the time, feeling for those parents and their children. They are so small, I think Chris is the eldest patient on the floor. One of the girls tells us her story and we get to know the surroundings and procedures of the hospital. It's mainly waiting for a white coat.
We wait from 12 to 6 for someone to tell us something, anything. Then a surgeon drops by and speeds things up. First we had to go, then we could stay. (again). The aenastisiologist (?) found a little gap in her agenda to fit Chris in. He had shown a big spot in his chest, which no one had bothered to tell us at all... But it did mean more urgency, so now the scan and new thorax pictures will be taken tomorrow (eventhough the scan could also happen thursday). And the surgery is scheduled for wednesday.
Bridget had hoped her brother had a room for himself, like she had last year. He doesn't but that's fine.
And we also had some good fun. In this type of situation you can come up with the weirdest things.

We've already recieved some mail, but I haven't opened it yet. That's Chris' job. Thank you!

Ssssst, I did start up a new shawl (I have to calm myself down...) in the waiting room. It's got pink yarn, and LOTS of hearts in it.

Can't Fix This Either (or part II)

Chris, onze oudste van 15, had vorige week, in de voorjaarsvakantie, stage en kreeg een bult onder zijn arm. Zag er niet lief uit, en hij was best moe iedere keer. Ook warm en slapjes op de bank. We dachten nog dat hij zich vertilt had met sjouwen.

Maandag naar de dokter gegaan. Rond half 9 's morgens. Bloed laten prikken en vandaag uitslag. "smiddags had ik het huis schoongemaakt en ging ik rond 3 uur naast hem zitten en zag dat er nu een dikke bult onder z'n hals / nek zat! Hij had er nix van gevoeld. Dus ik metéén de dokter weer gebeld en gemeld dat er nóg een bult bij gekomen is.
Maar..

Dinsdag moest hij ook nog om een foto voor zijn pols die hij anderhalf jaar geleden gebroken had. Om te kijken of z'n groeischijf in orde was. Dat was gelukkig zo, maar de halve middag in dat ziekenhuis omgehangen.
Dinsdagmorgen had de doktersassistente nog terug gebeld dat ze Chris nog een keer wilden zien. En dat de uitslag van z'n bloed binnen was. Maar dáár zei ze verder niets over.
Chris zat ondertussen op school en na dat we uit het ziekenhuis kwamen, zaten we om 5 uur bij de huisarts.
Die was knap ongerust. Hij schrok van de bult in Chris' nek/hals en vertelde dat 't bloed liet zien dat hij bloedarmoede heeft. 5.8, nou zo laag heb ik het zelfs nooit gehad. En het bloedbezinksel was heel hoog. 81 of zo. Geen idee wat dat nou inhoudt.
De huisarts meldde dat hij direct met de kinderarts zou bellen.
Wij ondertussen naar huis om Sean en Bridget op te halen.
De huisarts belde ons om te zeggen dat ze Chris misschien wel naar Groningen wilde hebben.

Woensdag: we wachten op telefoon maar dat duurt en dat duurt. Zo lijkt het. Maar dat komt omdat ze alles in een serie willen plannen. Overal tussendoor.
Dan is het tijd om echo's en foto's te maken. Het valt me op dat ze er wel heel erg veel neemt. Ook van zijn hele bovenlichaam. Bloed wordt afgenomen.
Dan is het tijd om naar de kinderarts te gaan. Ze onderzoekt en ondervraagt.
Dan voelen we een conclusie aankomen. En het K woord valt. Kanker in de lymfeklieren.
Niet helemaal zeker, maar alle onderzoeken wijzen er naar. Hodgkin of Non-Hodgkin.
Normaal racen er 100 gedachtes door mijn hoofd. Mijn man schrikt niet; hij vermoedde het al. Maar ik viel helemaal stil. Chris keek ons vol ongeloof aan. Tranen.
Afspraken worden gemaakt om het in Groningen UMCG verder te onderzoeken. We mogen naar huis om van de schrik te bekomen.

Donderdag. We moeten rond half 12 in het UMCG zijn. Maar we zijn daar nog nooit geweest en voelen ons heel klein in zo'n groot dorp. Omdat we hier ook tussendoor in gepland zijn, ondanks het grote woord SPOED op Chris' dossier, moeten we heel lang wachten. De oncoloog onderzoekt Chris ook nog een keer; weer uit de kleren, meten, wegen, voelen, praten. Bijna dezelfde conclusie. Er is weinig ruimte voor een andere ziekte. Maar het zou nog kunnen. De oncoloog wil de chirurg erbij halen, maar die is in operatie. Daarna zitten we weer uren in de wachtkamer. De lichten van de afdeling zijn al uit, als de chirurg ons roept. Chris weer uit de kleren, voelen, meten, praten. Morgen krijgen we telefoon want er is nu geen plek in het ziekenhuis.
Weer naar huis terug, oma heeft eten klaar. Voor Sean en Bridget is gezorgd en mogen daar logeren. Oma en opa hebben ondertussen de vakantie afgezegd. Ze zouden in mei gaan, maar ze willen blijven om ons bij te staan. ZO LIEF.

Vrijdag. Kinderoncoloog belt tussen de middag op. Chris is ingepland, wederom met spoed, voor maandag opname; dinsdag operatie (mits er geen trein verongelukt of zo), woensdag en/of donderdag de PET-scan en CT. Dan mogen we waarschijnlijk weer naar huis en dan is het wachten op de uitslag. Dat duurt waarschijnlijk 2 weken! Wat dan de uitslag is, bepaald hoe het verder gaat.

Sommige mensen heb ik persoonlijk opgebeld omdat ze dit niet via internet moeten lezen. Helaas kwam ik er niet aan toe iedereen te bereiken, die ik wilde bereiken. Sorry.
Ook iedereen die mee heeft gelezen via Twitter en Facebook wil ik bedanken voor hun medeleven en reacties. HEEL ERG LIEF van jullie.

For my english readers:

My son got ill last week. We didn't think of it much and we went and saw a doctor mondaymorning. He had a lump under his arm, soft, not coloured at all and not painfull. But, in the afternoon, I had noticed a new lump at his neck. So that afternoon we went to see the doctor again. Blood was taken and that was not good. Anaemic and something else I don't know the name of.
With the speed the new lump appeared (size of a small apple but soft and only sticking out an inch or so.. but still) the doctor was quite worried.
So, we spend the whole wednesday in hospital for testing.
Our son is 15, hardly ill a day in his life after he was 4 years old.
The doctor in the local hospital examined him and with the results of the bloodtest and scan-echo´s there was only one illness that came to mind. Cancer. Hodgkin or non-hodgkin.
Thursday we were at the UniversityMedicalCenter in Groningen, with an oncologist and a surgeon. They both examined him and came to the same conclusion. It might be something else, but it really looks like cancer so far. They want to do a PET-scan, a CT scan, a biopsy and then the final results will be in. But, there was no room at the inn (the childrens hospital was full) so we had to go home.
The tests will be done next week, and then it will take up to two weeks till they can tell what it really is.

I'm sorry you have to read it on the internet, I wanted to tell everyone in person, but honestly I don't have the time to do all that. Thank you for your compassion, also everyone who is following us via Twitter and Facebook.