Half

Het eerste half jaar van 2011 is om.
Achteraf ging het best snel. Maar wat wás het druk, zorgwekkend, nieuw, anders, bruut en speciaal.

The first half of this year has gone by.
In hind sight it went pretty quick. But it was hectic, worrysome, new, different, horrible and special.

In het begin voelde het alsof we werden overreden door een sneltrein. Nu beseffen we pas dat hij ons ook allemaal heeft meegesleurd. Gelukkig was de schade iets minder gruwelijk dan we hadden kunnen denken, maar schade was er. Op veel meer gebieden dan we nu nog kunnen inschatten, vrees ik.

In the beginning it felt like we were run over by a speeding train. Now we realize it took us along for the ride. Luckily the damage was a bit less horrific than we could have imagned, but there was damage, non the less. In much more aspects of life than we can think of now, I guess.

Chris heeft kanker. De behandeling is nu bijna klaar. De meeste medicijnen genomen, de chemo allemaal gehad. Z'n haar verloren, kilo's erbij van de prednisolon en een verschrikkelijke ervaring rijker. We .. eh... hij is nog lang niet klaar. Scans moeten nog gemaakt worden, uitslagen gegeven en dan nog eindeloze controles. Voorlopig gaat de vlag nog niet uit.

Chris has cancer. The treatment is almost done. Most medication is taken, the chemo is done. He has lost his hair, gained several pounds from the prednisolon and a horrible experience richer. We ..eh.. he isn't done yet. Scans to be made, results to be told and endless check-ups. The trumpets stay quiet for now.

Positief.
De vele hartverwarmende reacties, kaartjes, telefoontjes, ondersteuning, tips, medewerking van iedereen om ons heen.
De grote pluim gaat absoluut naar de kinderoncologie staf van het UMCG. Zo aardig, vriendelijk open en duidelijk. Je schrikt je te pletter wanneer je er voor het eerst komt. Dat mag toch niet met kinderen gebeuren.. Maar er hangt een positieve sfeer en er is altijd tijd voor een lach en een traan.

Positive.
The most heartfelt reactions, cards, telephonecalls, support, remarks and empathy from everyone around us.
The big thumbs up goes to the child Oncology departement of the UMCG. They are so nice, friendly, open and clear about things. The first time you go there, you heart goes out to all of those children. It shouldn't happen to thém! But they keep up the good spirits and there is always room for some laughter or a tear.

Als ouders weet je eigenlijk niet wat je mee maakt. Nu gaat het wel, omdat het goed gaat met Chris. Hij heeft nu pas last van bijwerkingen (afgezien dat z'n haar snel uitviel zijn er legio bijwerkingen van de chemo). Maar hij houd zich goed. Wat mij weer zorgen baart; kan hij er wel mee om gaan. Hij is nog zo jong.
Tijd zal het leren. En wij ook.

As parents you hardly know what has happend. We're reasonably fine now, because Chris is doing fine. Only now he has gotten some of the side effects of his medication. (apart from his hair falling out, there are plenty side effects from the chemo). But he's doing well. Thát worries me; can he handle it all.. He's so young.
Time will tell. We will learn.

Nu komt het moeilijke gedeelte eigenlijk pas. Herstellen. Een héle lange weg. Want met de medicijnen nemen is nog niet alles klaar. Het lichaam van Chris moet het nu zelf oppakken en de pubertijd af maken. Hij is nog lang niet klaar met groeien! (Niet dat hij klein is..)

Now comes the hard part. Recovery. It's a lóng road ahead of him. Because taking the medication isn't enough. His body has to take over and finish puberty. He's not nearly done growing! (He's not short though... )

Volgende week moet hij nog voor een aantal scan's en eind juli krijgen we de uitslagen. Geen idee wat er dan nog allemaal gaat gebeuren.
Maar we kunnen voorzichtig een beetje gaan plannen...

Next week he has to have several scan's and the results will be told the end of July. No idea what's going to happen next.
Maybe we can carefully plan a bit ahead. ...