Step 1

Afdeling Oncologie en Hart'zaken'.
Je weet niet wat je ziet. ALLE kinderen zijn jonger dan Chris. Echt ongelooflijk. Ik huilde al bij de rondleiding.
Ik denk dat het nog maar een keer moet, want ik kan de helft niet meer herinneren en zoek me een ongeluk naar de wc. En dáár moet je er op letten; want voor personeel, ouders, bezoek en patienten in 2 categorieën.
Chris krijgt een bed op de zaal 10, met 3 meiden. We worden hartelijk ontvangen, maar schrikken heel erg. De verpleger had het nog gezegd, maar dat hielp niet. M'n hart vol medegevoel. Zulke ukkies...
Het oudste meisje bij Chris op zaal heet C. Ze verteld hoe en wat, en zo leren we een beetje hoe het daar werkt, op de afdeling. Haar verhaal is indrukwekkend; niet alleen haar ziekzijn, maar vooral ook de behandeling en de reizen op en neer naar het ziekenhuis. Het jongste meisje A. is net zo oud als Bridget. Slik...

Wanneer je kanker hebt, en je ondergaat de behandeling; krijg je bepaalde kralen. Voor een prik, voor straling, voor chemo en andere dingen.
Je wilt echt niet weten hoe lang sommige kettingen zijn. En geloof me; leeftijd heeft er nix mee te maken. Ik ben echt diep onder de indruk.

Ondertussen wachten wij op diverse artsen, maar druk druk druk. Dus ongeveer tussen 12 uur 's middags en 6 uur 's avonds geen arts gesproken. Wel verplegend en ondersteunend personeel, maar daar konden we nix aan vragen; zij wisten ook nix.
Om half 7 kwam er een chirurg, en die zette er vaart achter. Eerst zouden we weer naar huis kunnen omdat ze dinsdag nix voor ons konden doen. Toen de aenestesist kwam, is die op dinsdag gezet en is de operatie/punctie naar woensdag verplaatst. Dat betekende dat we weer wel konden blijven.
Tussen neus en lippen door vertelde de kinderarts dat er op de Thorax foto (longen) nog een grote plek te zien was. Hadden we ook nog niet gehoord. Maar dat leverde wel nieuwe problemen op en 'meer' spoed.
Dus..
Nu ben ik thuis, voor Sean en Bridget en opa en oma. Johan is in het ziekenhuis, met Chris. Ondertussen moeten we ook op andere opa letten; want daar gaat het ook helemaal niet goed mee. We kunnen niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn, we doen wat we kunnen.

Chris heeft in middels kaarten ontvangen, ik weet nog niet van wie. Hij mag ze natuurlijk zelf open maken... (hihi). Die gaan morgen natuurlijk mee naar het ziekenhuis. Dank je!!!
Bridget had al een prachtige tekening gemaakt. En hoopte vurig dat Chris een kamertje voor zich alleen had, net als zij vorig jaar.. Maar daarvoor is Groningen te groot en te druk.
Bovendien blijft de helicopter ook maar vliegen...

Gelukkig hebben we ook best nog gelachen en keet getrapt. In zo'n situatie kom je soms op de gekste dingen.
Morgen dus een drukke dag; nieuwe foto's en misschien zelfs al de PET scan.

sssssssssssssssssssssst.. ik ben stiekum in de wachtkamer begonnen aan een nieuwe shawl, met roze garen en een heleboel hartjes. (daar wordt ik rustig van... )

It is VERY impressive to walk across the rooms of the oncology and heart department of the hospital, where Chris has a room. He has to share it with 3 amazing girls. I'm crying most of the time, feeling for those parents and their children. They are so small, I think Chris is the eldest patient on the floor. One of the girls tells us her story and we get to know the surroundings and procedures of the hospital. It's mainly waiting for a white coat.
We wait from 12 to 6 for someone to tell us something, anything. Then a surgeon drops by and speeds things up. First we had to go, then we could stay. (again). The aenastisiologist (?) found a little gap in her agenda to fit Chris in. He had shown a big spot in his chest, which no one had bothered to tell us at all... But it did mean more urgency, so now the scan and new thorax pictures will be taken tomorrow (eventhough the scan could also happen thursday). And the surgery is scheduled for wednesday.
Bridget had hoped her brother had a room for himself, like she had last year. He doesn't but that's fine.
And we also had some good fun. In this type of situation you can come up with the weirdest things.

We've already recieved some mail, but I haven't opened it yet. That's Chris' job. Thank you!

Ssssst, I did start up a new shawl (I have to calm myself down...) in the waiting room. It's got pink yarn, and LOTS of hearts in it.