Je bent leuk ergens mee bezig en in een flits zit je ... in het ziekenhuis. Terug naar vorig jaar. Hoe kan dát nou. Alles komt weer boven. De ene keer zit je in de wachtruimte.
De andere keer op de afdeling.
Of in de taxi.
Yes. Like on television.
You're just busy doing nice things and in a flash your .. in the hospital. Back to last year.
How did thát happen? Everything is coming back to mind. The one time you're in a waiting room, the other on the ward. Or in the taxi.
En net als je van de schrik bent bekomen, ga je er natuurlijk over nadenken.
Wat dom.
Alles is toch goed. Ja. Dat wel.
Maar hebben we het over het algemeen wel goed aangepakt?? Ja.
We zijn niet van het kastje naar de muur gestuurd. Nee.
Het gaat goed met Chris. Ja.
Waarom denk ik er dan
Moeilijk hoor.
Just when you're back in reality, you start thinking about it.
Stupid.
Everythings fine, isn't it? Yes.
We handled things pretty good, didn't we? Yes.
We weren't send from this to that getting nowhere? No.
Chris is doing well. Yes.
Why am I
Pretty difficult.
Ik heb het er al met diverse mensen over gehad. Technisch zijn we er met z'n allen best goed vanaf gekomen. Het had anders af kunnen lopen. Maar de schaduw blijft zéker nog jaren hangen. We hebben geen idee hoe lang het goed blijft gaan, of hij geen terugval krijgt. Hoe het effect heeft op zijn leven en op dat van z'n broertje en zusje.
Het dagelijkse ritme keert weer terug, dat is fijn. Maar dat duurt meestel (nu) zo'n 3 maanden. Dan is het weer tijd voor een MRI of Echo en is het weer net zo spannend als in het begin.
I've been talking to several people about this. Technically we've been very lucky in how it turned out. It could have been very different. The shadow is hanging over us for the years to come. No clue how he will be in a few months, years or that he will relaps.
No clue how it will effect his little brother and sister.
The daily routine has returned, and that's nice. But that will only last (at the moment) for about 3 months. Then it time for another MRI or Echo and it's just as difficult as in the beginning.
Ik doe natuurlijk wel mijn best om hem niet te behandelen als een klein kind, of alsof hij van glas is en nix mag overkomen. Maar dat neemt mijn ongerustheid niet weg.
Zo kan ik wel zeggen dat groente en fruit eten gezond is, maar ja...
Ondertussen is hij dolgelukkig met zijn brommer en het mooie weer en grijpt hij IEDERE kans aan om een stukje te rijden. Da's mooi, met die lach op zijn gezicht.
In the meantime I really try my best not to treat him as a baby or as if he's made of glass. But it doesn't take my worries away.
I can say that fruit and veggies are healthy...
He's very happy with his scooter/moped ánd the very nice wheather. He's taking EVERY opportunity to pick up his helmet and go for a ride.
That's lovely... to see him smile.
3 opmerkingen:
Monique,
Dat gevoel ken ik maar al te goed, van 20 jaar terug toen mijn man kanker had en we in dat schema kwamen van 3 maanden, 6 maanden... En nu weer iemand heel dicht bij me die wacht op de uitslag van de onderzoeken, is het behandelbaar of niet, is het uitgezaaid of niet... Ik leef met je mee!
Liefs, Florence
zo'n ingrijpende gebeurtenis vergeet je niet zomaar.het had een enorme impact op jullie gezin. en de vanzelfsprekende onbezorgdheid is verdwenen. beetje bij beetje komt het vertrouwen in de toekomst hopelijk terug. en de momenten waarop hij zorgeloos geniet (terwijl jij onbewust bezorgd bent) zijn goud waard!
Het is niet niks wat jullie hebben meegemaakt. Ik vind het wel logisch dat je er, in ieder geval van tijd tot tijd, flink mee bezig kunt zijn. Sterkte met het verwerken van deze (hopelijk) nasleep! Liefs, Hannah
Een reactie posten