1 jaar geleden... 1 year ago...

Deze week een jaar geleden hoorden we dat Chris ziek was. Erg ziek. Wat hebben we een heftig jaar beleeft, niet alleen met Chris zijn behandeling, maar ook met ons als gezin. Heen en weer geslingerd tussen een ziek kind en een broertje en zusje die ook nog om aandacht vroegen.

This week a year ago they told us that Chris was ill. Gravely ill. It's been a very though year to get through. Not only with Chris' treatment, but also as a family. Wanting to be with Chris but not leaving the brother and sister in the cold. 
Ik ben dan ook erg blij te vertellen dat het héél goed gaat met Chris. Hij gedraagt zich (weer) als een normale puber... Uitgaan, laat opblijven, brommer rijden en rond hangen. Oh ja.. ook uitslapen.

I'm very happy to tell you that Chris is doing fine. He's behaving (again) like a normal teenager... Going out, stay up late, riding his 'wheels' and hanging around. Oh yes.. and sleep in.

we zijn natuurlijk nog niet klaar; de routine onderzoeken en controles blijven gelukkig doorgaan. Af en toe vinden we het best spannend, maar dan blijkt het een onschuldige verkoudheid of moeheid door te lang met je vrienden voor de tv hangen...

ofcourse we're not done yet; the routine examinations and check ups will be continued. I'm glad, because sometimes we do get a bit scared. Luckily it turns out to be a plain cold or a bit to long hanging out with friends in front of the telly..

We'll make it... ! 

Dank je allemaal! / Thank you all!

Wat een jaar! Dat hadden we van te voren niet kunnen bedenken. Ook niet dat het uiteindelijk best goed zou aflopen.

What a year... We couldn't have imagned all that has happened. Or that in the end it all worked out pretty good. 

 De achtbaan begon in maart.
Dank voor Nij Smellinghe en het UMCG voor duidelijkheid en de spoed die nodig was om alles in gang te zetten. Geen tegenwerking gehad.
Thanks to the hospitals to speed up the tests and the speed it asked for to make it all happen correctly. No complaints here.

 Dank voor alle familieleden die ons hielpen, steunden en luisterden. Echt heel erg fijn. Er was genoeg te regelen en Bridget en Sean waren nu ineens heel vaak zonder ouders en grote broer bij opa en oma.
Dank voor alle vrienden die kaartjes stuurden, adviezen gaven waar we op moesten letten en ook luisterden naar alles wat we wilden vertellen.
Thanks to all the family members that got us through, listened and supported us. Realy, thank you. There were enough times for Bridget and Sean to be without parents and their big brother at their grandparents. 

 Dank aan de stichting Doe een Wens. Tijdens de laatste chemokuur heeft het UMCG hem aangemeld. Hij moest dan nog wel 'even' zijn rijbewijs voor de brommer halen.
Dat was dan de derde keer dat hij examen moest doen dit jaar.. en hij haalde het!!
Hij haalde namelijk immers ook nog zijn schoolexamen!
Dank ook aan rijschool Herman Beek.
Thanks to the Make a Wish Foundation. During the last chemo he was 'reported' to them by the hospital . He did need to get his exam for a moped, driving and theory.
That was the third time he needed to do finals this year; and he made it!  When you remember, he also did his exams of school and graduated!
Thanks also to the drivingschool Herman Beek. 

 Toen... was het ineens tijd! De Doe Een Wens mensen hadden gebeld of we woensdag vrij hadden.... En dat was zo! hahaa. We mochten mee in een limosine, Chris mocht in de brommer winkel een helm uitzoeken, handschoenen en een slot!
Daarna gingen we, met de limo, naar de Prins Bernhard Hallen in Zuid Laren. Daar kon Chris proefrijden op de aller-aller-aller-allernieuwste Aprillia brommer. Wat een belevenis.
Daarna eten bij Yankee Doodle met opa en oma's en de Doe Een Wens begeleiders. Daarna gingen we met z'n allen in de Limo en op naar huis. Daar stonden al zijn vrienden!
En toen die opzij gingen.... stond dáár de aller-aller-aller-allernieuwste Aprillia brommer RS4 50cc... Wat een verrassing. En wat was Chris blij.

Then.. suddenly it was time.. Make a Wish foundation had called and asked if we were doing anything wednesday.. No we weren't. A limo picked us up at our house, and they drove us to a scooterstore. Chris could choose any helmet he would like, including gloves and a scooterlock. 

The Limo drove us then to a big hall where he got to practise on the latest design scooter/moped Aprillia has been making. Really, not even in the shops yet! Then we continued with dinner at the local Yankee Doodle with grandparents and the Make a Wish foundation people. 
Finally, it was time to go home. When we arrived all of his friends were there. The croud cleared and what did appear??? The latest design by Aprillia that is not even in the shops yet! Chris was over the moon, só happy! 

 Nu is het jaar bíjna voorbij. Nu iets minder zorgen omdat het goed met hem gaat, en een beetje zorgen dat hij nu de héle tijd op de brommer aan het rijden is, hahaha. Gelukkig voor hem is het geen echte winter! Hij heeft al bijna 100 km gereden... Hij heeft wel de motorjas van zijn vader gekregen, dát en met de nieuwe helm ben ik niet meer zó bezorgd.

Now that the year is almost over, a little less worries because he's doing fine. A bit more worries because he spends all his time riding! He's got almost 62 miles under his belt. He got the motorbike coat from his dad and with the new helmet I'm not thát worried anymore.

Dus, iedereen die geholpen heeft óver de grens en in Nederland: DANK JE!
So, including everyone that lives abroad and everyone in the Netherlands: THANK YOU.

En voor het nieuwe jaar: gewoon op nieuw beginnen! Bring it on!!!!
And for the new year: just start over! Bring it on!!!

Goed nieuws / Good news

Eindelijk.
Goed nieuws.
Héel goed nieuws.
Chris moest vorige week voor de CT scan, de buik/torso echo en een MRI.
En gister belde de oncoloog zelf om kort en krachtig te zeggen dat alles er goed uit zag. Bloed was gechecked en dat was ook in orde.
Opluchting. heél veel opluchting.

Finally.
Good news.
Very good news.
Chris was undergoing some checks last week: CT, echo of the torso and an MRI.
And yesterday the oncologist called himself to tell us in very short terms that everything was fine. His blood was tested too and that was okay also.
Relief.
Very much a relief.

Party time!
Chris heeft dit weekend z'n feestje; hij werd in mei al 16 en alhoewel we toen ook al goed nieuws hadden gekregen, was het nog lang geen tijd om wat te vieren. Nu wel!!! Er komen zo'n 15 vrienden om te barbequen (het is tenslotte prachtig weer...)


Party time!
Chris is having a party this weekend. Although he turned 16 in May, and we got some good news then too, it wasn't time to party.. yet. But nów it is!!! Some 15 friends are coming over to have a barbeque with him. (it is very nice wheater for it...)

Sommigen hadden het al gelezen op twitter (@kantwerk) maar had je het nog niet door... we zijn blij!!!

Some could have read it on twitter already (@kantwerk) but when you hadn't... we're happy!!!!!

Something so ordinary...

This weekend Chris wanted to go out. But, the club where he wanted to go, does not allow caps or hats.
So...

He left his cap at home and for the first time in weeks, I say .. months he combed his hair!

Finally, it got a bit of length, a bit of hairgel and there he was.
His cheeks aren't that puffy anymore from the medication.. He's going to be a handsome young man! No kid anymore...

I had a smile on my face, the whóle day..........

News!

Goed nieuws!
De strijd van Chris is klaar. De chemo heeft zijn werk super goed gedaan en er is geen activiteit meer, de plek in z'n borstkast is nog kleiner geworden!
Volgens de oncoloog betekend dat: geen chemo meer! Alleen nog reguliere controles; scans en MRI. Dus..
We waren met z'n allen mee, Chris' broertje en zusje en z'n vader was gelukkig ook thuis. In september en oktober moet Chris dus voor een CT en MRI scan, zodat ze vanaf daar de MRI kunnen blijven herhalen ter controle.
CT scan's zijn erg riskant omdat er straling bij betrokken is, hij mag natuurlijk niet te veel blootgesteld worden daaraan.
Chris krijgt nu nog een kuur omdat hij ringworm heeft, een schimmel infectie. Maar voor de rest is hij klaar!!!
Dat betekend ook dat ik dus nu ff instort; ik ben een beetje ziek.. hihihi.

I’ve got some good news; our son’s battle is now over. the cancer treatment has done it’s job and he has no more active growth and the size of the tumor in his chest has been reduced. That means, according to the oncologist, that Chris doesn’t have to have any more chemo. Just check ups, regularly and scans/MRI.
In September and October he has to have a CT scan and a MRI as a baseline for comparison later on. They don't want to expose him to much to the radiaton of the CT.
He has to take a treatment for a infection, but other than that he's done!

That means… Mommy can collaps now. I’m sick. hahaha.

Half

Het eerste half jaar van 2011 is om.
Achteraf ging het best snel. Maar wat wás het druk, zorgwekkend, nieuw, anders, bruut en speciaal.

The first half of this year has gone by.
In hind sight it went pretty quick. But it was hectic, worrysome, new, different, horrible and special.

In het begin voelde het alsof we werden overreden door een sneltrein. Nu beseffen we pas dat hij ons ook allemaal heeft meegesleurd. Gelukkig was de schade iets minder gruwelijk dan we hadden kunnen denken, maar schade was er. Op veel meer gebieden dan we nu nog kunnen inschatten, vrees ik.

In the beginning it felt like we were run over by a speeding train. Now we realize it took us along for the ride. Luckily the damage was a bit less horrific than we could have imagned, but there was damage, non the less. In much more aspects of life than we can think of now, I guess.

Chris heeft kanker. De behandeling is nu bijna klaar. De meeste medicijnen genomen, de chemo allemaal gehad. Z'n haar verloren, kilo's erbij van de prednisolon en een verschrikkelijke ervaring rijker. We .. eh... hij is nog lang niet klaar. Scans moeten nog gemaakt worden, uitslagen gegeven en dan nog eindeloze controles. Voorlopig gaat de vlag nog niet uit.

Chris has cancer. The treatment is almost done. Most medication is taken, the chemo is done. He has lost his hair, gained several pounds from the prednisolon and a horrible experience richer. We ..eh.. he isn't done yet. Scans to be made, results to be told and endless check-ups. The trumpets stay quiet for now.

Positief.
De vele hartverwarmende reacties, kaartjes, telefoontjes, ondersteuning, tips, medewerking van iedereen om ons heen.
De grote pluim gaat absoluut naar de kinderoncologie staf van het UMCG. Zo aardig, vriendelijk open en duidelijk. Je schrikt je te pletter wanneer je er voor het eerst komt. Dat mag toch niet met kinderen gebeuren.. Maar er hangt een positieve sfeer en er is altijd tijd voor een lach en een traan.

Positive.
The most heartfelt reactions, cards, telephonecalls, support, remarks and empathy from everyone around us.
The big thumbs up goes to the child Oncology departement of the UMCG. They are so nice, friendly, open and clear about things. The first time you go there, you heart goes out to all of those children. It shouldn't happen to thém! But they keep up the good spirits and there is always room for some laughter or a tear.

Als ouders weet je eigenlijk niet wat je mee maakt. Nu gaat het wel, omdat het goed gaat met Chris. Hij heeft nu pas last van bijwerkingen (afgezien dat z'n haar snel uitviel zijn er legio bijwerkingen van de chemo). Maar hij houd zich goed. Wat mij weer zorgen baart; kan hij er wel mee om gaan. Hij is nog zo jong.
Tijd zal het leren. En wij ook.

As parents you hardly know what has happend. We're reasonably fine now, because Chris is doing fine. Only now he has gotten some of the side effects of his medication. (apart from his hair falling out, there are plenty side effects from the chemo). But he's doing well. Thát worries me; can he handle it all.. He's so young.
Time will tell. We will learn.

Nu komt het moeilijke gedeelte eigenlijk pas. Herstellen. Een héle lange weg. Want met de medicijnen nemen is nog niet alles klaar. Het lichaam van Chris moet het nu zelf oppakken en de pubertijd af maken. Hij is nog lang niet klaar met groeien! (Niet dat hij klein is..)

Now comes the hard part. Recovery. It's a lóng road ahead of him. Because taking the medication isn't enough. His body has to take over and finish puberty. He's not nearly done growing! (He's not short though... )

Volgende week moet hij nog voor een aantal scan's en eind juli krijgen we de uitslagen. Geen idee wat er dan nog allemaal gaat gebeuren.
Maar we kunnen voorzichtig een beetje gaan plannen...

Next week he has to have several scan's and the results will be told the end of July. No idea what's going to happen next.
Maybe we can carefully plan a bit ahead. ...

Uitslag / Results

Maandag hadden we weer een morgen in het ziekenhuis. Er moest contrast vloeistof gedronken worden op zondag, radio actief spul er in op maandag morgen en een uurtje stil liggen en toen de PET-scan en de CT scan. Die leggen ze over elkaar heen en zo kunnen ze zien hoe het er voor staat met Chris.

Last monday we had another morning at the hospital. There had to be fluids drunk, radio-active injections taken and taking a long 'nap', then it was time for the PET and CT scan.
They lay them on top of eachother and see how the situation is with Chris.

Donderdag was Chris jarig, hij werd 16. En we moesten om kwart voor 9 al in het ziekenhuis zijn; voor de nieuwe kuur en voor de uitslag van de scan's. Heel erg spannend, we hadden geen idee hoe het zou uitpakken. Chris voelt zich verder redelijk; al kan hij niet 5x per week 8uur naar school en is hij bijna al z'n haar kwijt..

Thursday was Chris' birthday, he turned 16. And we had an appointment at the hospital at 08:45 h; for a new chemo session and for the results of the scans. Very intense, we had no idea how it would turn out. Chris is feeling pretty well, eventhough he cannot go to school 5 times a week for 8 hours and loosing all his hair..

Dus toen de oncoloog ons binnen riep, kneep ik 'm toch wel even. Maar hij begon te lachen; blij als hij was met het goede nieuws wat hij ons kon vertellen! Hij feliciteerde Chris met z'n verjaardag en met de resultaten van de chemokuur! De plek op zijn borst was niet meer actief en was gekrompen van 8 (!!) naar 2 cm..
Dat houdt volgens de dokter in dat Chris minder kuren hoeft en geen radio therapie!!!
Het kan zijn dat het terug komt, dan moet Chris weer chemo, maar dan hebben ze de bestraling altijd nog achter de hand!!!
We zijn ineens halverwege.... YES!!

So, when the oncologist called us in, I was pretty scared. But he started smiling; happy to announce the good news. He congratulated Chris with his birthday and the good results of the Chemo treatment. The spot in his chest wasn't active anymore and had shrunk from a 'good' 3" to less then 1"!!!!
According to the oncologist that means that the treatment for Chris is cut in half (only two to go...) and NO radiation therapy.
It is a possibility that the cancer can come back, then he gets the chemo back and still has the radiation therapy to fall back on!
Suddenly we're halfway!!! YES!!

Meer goed nieuws: Sean heeft zijn zwemdiploma C gehaald. Jeetje, als ik het over zou moeten doen, had ik het niet gehaald. Heel lang zwemmen met kleding, hoekduik in het water, op verschillende manieren watertrappelen en bánen zwemmen met schoolslag en rugslag.. Poeh. Knap hoor! Hij is nu klaar, hij wil ook niet meer... hahaha

More good news: Sean got his third swimming diploma! Gosh, if I had to do it over again, I wouldn't make it. It's a long swim with clothing, diving in the water, staying in the water at the same place without sinking in 3 different ways... and lanes of swimming on your tummy and back. Very good by Sean! He's done now. No more lessons.

Chris

Twee maanden.
Er zijn nu 2 maanden voorbij na het eerste bezoek aan de huisarts. Het is een tijd geweest waar we amper op terug kunnen kijken, alles ging zo snel.
Binnen 3 weken na het eerste bezoek ging de eerste chemokuur er al in. Tabletten moeten worden geslikt. Scans zijn gemaakt, bloed geprikt.
Hij krijgt ook een onderzoek naar zijn bloedvatleeftijd. Door de chemo zou dat kunnen veranderen en zo houden ze in de gaten hoe hij door de kuur heen komt.
Net nu we een beetje zijn gewend aan het ritme, verandert het natuurlijk weer.
De chemo begon met
Dag 1: 6 uur chemo en pillen
Dag 2: 2 uur chemo en pillen
Dag 3: 2 uur chemo en pillen
Dag 4: 2 uur chemo en pillen
Dag 5: 2 uur chemo en pillen
Dag 6 en 7: vrij maar met pillen
Dag 8: een push (injectie met chemo) en pillen
Dag 9, 10, 11, 12, 13, 14: geen chemo maar wel pillen (drie keer per dag)
Dag 15: 4 uur chemo en pillen.
Dan hadden we een week vrij (maar wel pillen) en dan een controle.
Na 28 dagen begon dan de tweede kuur, met het zelfde ritme.
Chris reageerde daar erg goed op; hij was niet misselijk, kon zelfs naar school.
Half mei krijgt Chris dan een PET en CT scan, om te kijken hoe zijn lijf heeft gereageerd op al die medicijnen.
En begint sowieso de volgende cyclus. Met heel andere bestanddelen.
Het is nog maar afwachten hoe dat zal gaan. Erg spannend allemaal.
Two months.
Two months have passed since the first visit to the GP. Things went so awefully quick. We hardly have the time to look back. Within 3 weeks of that first visit, the first chemo was a fact. Pills had to be taken, scans done, blood drawn.
He also has an exam/test of his bloodvessels, to see if they age by the chemo.
And just as we got a little bit used to the ritme of the chemo, everthing is about to change.
Day 1: chemo for 6 hours and pills.
Day 2: chemo for 2 hours and pills.
Day 3: chemo for 2 hours and pills.
Day 4: chemo for 2 hours and pills.
Day 5: chemo for 2 hours and pills.
Day 6 and 7: day off but pills have to be taken.
Day 8: a push with chemo (technically a shot) and pills
Day 9, 10, 11, 12, 13 and 14 we have the day of, but pills have to be taken. (3 times a day)
Day 15: chemo for 4 hours and pills. Then another week off and a check up
Then after 28 days, the next cycle begins.
Chris responded pretty good to all those medicin, not sick and sometimes he even went to school.
In May he get's another PET and CT scan to see if the chemo has done it's job. And then everthing changes. A new type of chemo will be administered, no clue what happens then.
It's all pretty though.

In the meantime, I got me some help. I talked to the social worker of the hospital, but the most important help came from a visit by the GP at our home.
He spoke the magical words: it's okay to be human.. you cannot do éverything right. And often we have more 'work' of the parents, then of the patient.
So, feeling a bit less guilty on my conscience, I'm back on my feet.. a bit.

Ondertussen heb ik hulp gevraagd bij de maatschappelijk werker van het ziekenhuis. De meeste steun kreeg ik echter van de huisarts. Hij zei: het is heel normaal om menselijk te zijn. Je kunt niet alles goed doen. Meestal hebben wij meer werk van de ouders dan van de patient.
Dat beurde me redelijk op, iets minder schuldgevoel nu.
Dus ik doe weer mee!

Moe

Moe. Dat ben ik. Voor de breidagen en na de breidagen kwam er nix uit m'n handen; alle tijd gaat op aan kindjes verzorgen, huishouden, internet en slapen. Het enige wat ik heb gemaakt zijn maar liefst 2 proeflapjes en een nieuwsbrief (2) voor Kantwerk. Dat is alles. Vind ik eigenlijk niet zo leuk, want breien is ook ontspanning voor mij. Met Chris gaat het best goed; hij eet goed, is niet vaak misselijk (gelukkig maar!) en is vorige week zelfs een paar dagen naar school geweest. Er zijn ook minder leuke dingen; z'n haar was zo aan het uitvallen, dat hij er eergister genoeg van had. De tondeuse kwam er aan te pas en nu heeft hij korte stekeltjes. Dat lijkt meteen anders, ik was ook flink aan het bibberen, toen ik bezig was. Dus helemaal netjes is het niet geworden. Hij had van ons al een nieuwe baseball cap gekregen; deze keer een zwarte. Chris' klas heeft deze week voor het laatst les; vrijdag gaan ze nog op schoolreisje naar Duitsland en daarna beginnen de examens. Het is jammer maar hij kan niet mee. Wanneer je bezig bent met chemo, is het onverstandig om met openbaar vervoer te gaan (of uren met je klas in de bus naar Warner Bros Movie World)... Donderdag heeft Chris de laatste etappe van het eerste blok chemo, dus ik hoop dat hij dinsdag of woensdag nog 1 keertje naar school kan; tussen z'n vrienden in de klas, voordat alles veranderd. I'm tired. Very tired. Before and after the craftfair I got hardly any knitting done. And that is not so much fun; knitting is supposed to be relaxing. The only things I did were 2 swatches and a newsletter for Kantwerk. All of my time went into taking care of the kids, doing the housekeeping and internetting or sleeping. Chris is doing reasonably fine. He's still eating, not feeling sick at all, but he is losing his hair. So much so, that he decided that it had to come off. It's pretty daunting, picking up long hair from his head without hurting him at all. He got a new baseball cap from us, a black one this time. Things are a bit hard for him; at his school the exams are starting next week. Coming friday they're all going on a school trip, and he cannot come along. When you do chemo, you can't take public transport OR go in the bus for hours to Germany. So we will try to get him to school this tuesday or wednesday so he can be with his mates one more time before everthing changes. He will be having the last dose of chemo for this month thursday, then April 21 he will be starting the second month.

De garens op de plaatjes zijn van ColourMart. Aanstaande vrijdag begint weer een nieuwe ColourMart Contest, Spring 2011. Vorig jaar 2 prijzen gewonnen (Fall 2010, 2e en 1e prijs) dus ik móet wat bedenken. Kan niet zó maar met iets aankomen. Het bruine garen (Cash/Cotton) wordt samen met geel een nieuw jurkje voor Bridget, en het groene zou een nieuwe shawl moeten worden...

The yarns on the pics are ofcourse from ColourMart. This coming friday a new Contest starts; ColourMart Spring 2011. Last year I have won 2 prizes, so I cannot come with just anything. (I had won second and later first prize in the Fall Competition 2010). The brown will be added with last years won yellow (cash/cotton) to become a dress for Bridget and the green should become a new shawl...

Breidag 2011

De breidag was een suxxes! Ik heb me letterlijk in het zweet gewerkt, zo zenuwachtig. Dat heb je als je iets voor het eerst doet en vooral erg goed wilt doen.

Mijn moeder was er ter ondersteuning voor de tentoonstelling. Ze heeft vragen beantwoord en dingen verteld. Dank je mam! Mijn camera heeft kuren en natuurlijk precies toen ik een foto wilde maken van mijn eerste tentoonstelling, was hij leeg. Nu heb ik alleen nog een paar wazige plaatjes van mijn mobiel.

Het ging me redelijk goed af, geloof ik. Ik had nog véél meer te vertellen, maar zo was het best leuk voor de eerste keer. De true-lace workshop moet nog even bijgeschaafd worden; er zaten nog wat fouten in het patroon. Ik vond het geweldig om heel veel mensen (weer) te zien. De meesten heb ik vééls te kort gesproken. Ook wil ik jullie bedanken voor de belangstelling voor Chris.

Nieuws News

Ik kan het niet anders zeggen dan dat het is.
Chris heeft Kanker. Lymfeklier Kanker. Hodgkin.
Fase III. Er is een A en een B variant; qua heftigheid. Díe moeten ze nog onder zoeken.
Er moeten dus nog vooronderzoeken gedaan worden en dan wordt hij geopereerd. Hij krijgt dan een prikkastje in z'n borstkas, vlak bij zijn hart. En een beenmergpunctie voor de A/B variatie.
Zodra die operatie klaar is, en hij is wakker gooien ze er meteen de chemo in. Geen genade...

I can't tell it any different from what it is.
Chris has Cancer. Lymphoma (?). Hodgkin.
Stage III. There is an A and a B variant, due to intensity. Thát they still have to test.
More other tests have to be done too, and then he's preped for surgery. He will get a VAB in his chest, close to his heart. So they don't have to stick needles in his arms anymore for chemo. The bonemarrow puncture is done to examen the A or B variable.
As soon as the operation is done, and he's awake again, they throw in the chemo. No mercy there...

Quick message / Snel berichtje.

Alle onderzoeken zijn afgerond en we mochten naar huis met Chris. De bioptie is genomen, de mergpunctie hebben ze nog niet gedaan. Hij is met contrastvloeistof ingespoten voor de PET-scan en de CT scan is gemaakt. Ze hebben 8 buizen bloed afgenomen en nu is het tijd om alles te bekijken en een beslissing te nemen.
En is het voor ons afwachten. Gelukkig niet de 2 weken die we dachten; hopelijk krijgen we dinsdag telefoon en kunnen we horen hoe het er voor staat met Chris.
Het breiwerk ben ik begonnen toen we voor de eerste keer in de wachtkamer zaten bij de oncoloog. Tijdens al dat wachten op alle onderzoeken kon ik verder breien. Voor mij is dit een no-brainer.. Heerlijk. Het garen heb ik ongezien gekocht tijdens een Valentijns actie van DyeForWool . Het heet Flowering Innocence en is zacht en roze. Het ziet er smal uit, maar er komt een hele brede rand om heen.
All tests are done and we were allowed to take Chris home. The PET-scan is made, after they had injected him with contrast fluids, the CT scan too. The biopt is taken and also 8 viles (?) of blood. Now they want to examine it all and come to a conclusion.
For that we have to wait, we don't have to wait the 2 weeks we had anticipated, but it will probably be tuesday.
The knitting is what I've started the first day we sat in the waitingroom of the oncologist. It's a no-brainer for me.. Lovely pink yarn from DyeforWool. It's called flowering innocence, I had bought it unseen on Valentines day.
It's a bit narrow, I intend to make a very wide border /edging on it.

We willen iedereen bedanken voor het sturen van kaarten! Van de Beebs groep, van Ravelry en gewoon zomaar. Verschrikkelijk lief en dank je voor de lieven woorden.
We want to thank every one for sending us cards! From the Beebs group, from Ravelry and just because... Awefully nice of you and thank you for the comforting words.

Step 1

Afdeling Oncologie en Hart'zaken'.
Je weet niet wat je ziet. ALLE kinderen zijn jonger dan Chris. Echt ongelooflijk. Ik huilde al bij de rondleiding.
Ik denk dat het nog maar een keer moet, want ik kan de helft niet meer herinneren en zoek me een ongeluk naar de wc. En dáár moet je er op letten; want voor personeel, ouders, bezoek en patienten in 2 categorieën.
Chris krijgt een bed op de zaal 10, met 3 meiden. We worden hartelijk ontvangen, maar schrikken heel erg. De verpleger had het nog gezegd, maar dat hielp niet. M'n hart vol medegevoel. Zulke ukkies...
Het oudste meisje bij Chris op zaal heet C. Ze verteld hoe en wat, en zo leren we een beetje hoe het daar werkt, op de afdeling. Haar verhaal is indrukwekkend; niet alleen haar ziekzijn, maar vooral ook de behandeling en de reizen op en neer naar het ziekenhuis. Het jongste meisje A. is net zo oud als Bridget. Slik...

Wanneer je kanker hebt, en je ondergaat de behandeling; krijg je bepaalde kralen. Voor een prik, voor straling, voor chemo en andere dingen.
Je wilt echt niet weten hoe lang sommige kettingen zijn. En geloof me; leeftijd heeft er nix mee te maken. Ik ben echt diep onder de indruk.

Ondertussen wachten wij op diverse artsen, maar druk druk druk. Dus ongeveer tussen 12 uur 's middags en 6 uur 's avonds geen arts gesproken. Wel verplegend en ondersteunend personeel, maar daar konden we nix aan vragen; zij wisten ook nix.
Om half 7 kwam er een chirurg, en die zette er vaart achter. Eerst zouden we weer naar huis kunnen omdat ze dinsdag nix voor ons konden doen. Toen de aenestesist kwam, is die op dinsdag gezet en is de operatie/punctie naar woensdag verplaatst. Dat betekende dat we weer wel konden blijven.
Tussen neus en lippen door vertelde de kinderarts dat er op de Thorax foto (longen) nog een grote plek te zien was. Hadden we ook nog niet gehoord. Maar dat leverde wel nieuwe problemen op en 'meer' spoed.
Dus..
Nu ben ik thuis, voor Sean en Bridget en opa en oma. Johan is in het ziekenhuis, met Chris. Ondertussen moeten we ook op andere opa letten; want daar gaat het ook helemaal niet goed mee. We kunnen niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn, we doen wat we kunnen.

Chris heeft in middels kaarten ontvangen, ik weet nog niet van wie. Hij mag ze natuurlijk zelf open maken... (hihi). Die gaan morgen natuurlijk mee naar het ziekenhuis. Dank je!!!
Bridget had al een prachtige tekening gemaakt. En hoopte vurig dat Chris een kamertje voor zich alleen had, net als zij vorig jaar.. Maar daarvoor is Groningen te groot en te druk.
Bovendien blijft de helicopter ook maar vliegen...

Gelukkig hebben we ook best nog gelachen en keet getrapt. In zo'n situatie kom je soms op de gekste dingen.
Morgen dus een drukke dag; nieuwe foto's en misschien zelfs al de PET scan.

sssssssssssssssssssssst.. ik ben stiekum in de wachtkamer begonnen aan een nieuwe shawl, met roze garen en een heleboel hartjes. (daar wordt ik rustig van... )

It is VERY impressive to walk across the rooms of the oncology and heart department of the hospital, where Chris has a room. He has to share it with 3 amazing girls. I'm crying most of the time, feeling for those parents and their children. They are so small, I think Chris is the eldest patient on the floor. One of the girls tells us her story and we get to know the surroundings and procedures of the hospital. It's mainly waiting for a white coat.
We wait from 12 to 6 for someone to tell us something, anything. Then a surgeon drops by and speeds things up. First we had to go, then we could stay. (again). The aenastisiologist (?) found a little gap in her agenda to fit Chris in. He had shown a big spot in his chest, which no one had bothered to tell us at all... But it did mean more urgency, so now the scan and new thorax pictures will be taken tomorrow (eventhough the scan could also happen thursday). And the surgery is scheduled for wednesday.
Bridget had hoped her brother had a room for himself, like she had last year. He doesn't but that's fine.
And we also had some good fun. In this type of situation you can come up with the weirdest things.

We've already recieved some mail, but I haven't opened it yet. That's Chris' job. Thank you!

Ssssst, I did start up a new shawl (I have to calm myself down...) in the waiting room. It's got pink yarn, and LOTS of hearts in it.

Can't Fix This Either (or part II)

Chris, onze oudste van 15, had vorige week, in de voorjaarsvakantie, stage en kreeg een bult onder zijn arm. Zag er niet lief uit, en hij was best moe iedere keer. Ook warm en slapjes op de bank. We dachten nog dat hij zich vertilt had met sjouwen.

Maandag naar de dokter gegaan. Rond half 9 's morgens. Bloed laten prikken en vandaag uitslag. "smiddags had ik het huis schoongemaakt en ging ik rond 3 uur naast hem zitten en zag dat er nu een dikke bult onder z'n hals / nek zat! Hij had er nix van gevoeld. Dus ik metéén de dokter weer gebeld en gemeld dat er nóg een bult bij gekomen is.
Maar..

Dinsdag moest hij ook nog om een foto voor zijn pols die hij anderhalf jaar geleden gebroken had. Om te kijken of z'n groeischijf in orde was. Dat was gelukkig zo, maar de halve middag in dat ziekenhuis omgehangen.
Dinsdagmorgen had de doktersassistente nog terug gebeld dat ze Chris nog een keer wilden zien. En dat de uitslag van z'n bloed binnen was. Maar dáár zei ze verder niets over.
Chris zat ondertussen op school en na dat we uit het ziekenhuis kwamen, zaten we om 5 uur bij de huisarts.
Die was knap ongerust. Hij schrok van de bult in Chris' nek/hals en vertelde dat 't bloed liet zien dat hij bloedarmoede heeft. 5.8, nou zo laag heb ik het zelfs nooit gehad. En het bloedbezinksel was heel hoog. 81 of zo. Geen idee wat dat nou inhoudt.
De huisarts meldde dat hij direct met de kinderarts zou bellen.
Wij ondertussen naar huis om Sean en Bridget op te halen.
De huisarts belde ons om te zeggen dat ze Chris misschien wel naar Groningen wilde hebben.

Woensdag: we wachten op telefoon maar dat duurt en dat duurt. Zo lijkt het. Maar dat komt omdat ze alles in een serie willen plannen. Overal tussendoor.
Dan is het tijd om echo's en foto's te maken. Het valt me op dat ze er wel heel erg veel neemt. Ook van zijn hele bovenlichaam. Bloed wordt afgenomen.
Dan is het tijd om naar de kinderarts te gaan. Ze onderzoekt en ondervraagt.
Dan voelen we een conclusie aankomen. En het K woord valt. Kanker in de lymfeklieren.
Niet helemaal zeker, maar alle onderzoeken wijzen er naar. Hodgkin of Non-Hodgkin.
Normaal racen er 100 gedachtes door mijn hoofd. Mijn man schrikt niet; hij vermoedde het al. Maar ik viel helemaal stil. Chris keek ons vol ongeloof aan. Tranen.
Afspraken worden gemaakt om het in Groningen UMCG verder te onderzoeken. We mogen naar huis om van de schrik te bekomen.

Donderdag. We moeten rond half 12 in het UMCG zijn. Maar we zijn daar nog nooit geweest en voelen ons heel klein in zo'n groot dorp. Omdat we hier ook tussendoor in gepland zijn, ondanks het grote woord SPOED op Chris' dossier, moeten we heel lang wachten. De oncoloog onderzoekt Chris ook nog een keer; weer uit de kleren, meten, wegen, voelen, praten. Bijna dezelfde conclusie. Er is weinig ruimte voor een andere ziekte. Maar het zou nog kunnen. De oncoloog wil de chirurg erbij halen, maar die is in operatie. Daarna zitten we weer uren in de wachtkamer. De lichten van de afdeling zijn al uit, als de chirurg ons roept. Chris weer uit de kleren, voelen, meten, praten. Morgen krijgen we telefoon want er is nu geen plek in het ziekenhuis.
Weer naar huis terug, oma heeft eten klaar. Voor Sean en Bridget is gezorgd en mogen daar logeren. Oma en opa hebben ondertussen de vakantie afgezegd. Ze zouden in mei gaan, maar ze willen blijven om ons bij te staan. ZO LIEF.

Vrijdag. Kinderoncoloog belt tussen de middag op. Chris is ingepland, wederom met spoed, voor maandag opname; dinsdag operatie (mits er geen trein verongelukt of zo), woensdag en/of donderdag de PET-scan en CT. Dan mogen we waarschijnlijk weer naar huis en dan is het wachten op de uitslag. Dat duurt waarschijnlijk 2 weken! Wat dan de uitslag is, bepaald hoe het verder gaat.

Sommige mensen heb ik persoonlijk opgebeld omdat ze dit niet via internet moeten lezen. Helaas kwam ik er niet aan toe iedereen te bereiken, die ik wilde bereiken. Sorry.
Ook iedereen die mee heeft gelezen via Twitter en Facebook wil ik bedanken voor hun medeleven en reacties. HEEL ERG LIEF van jullie.

For my english readers:

My son got ill last week. We didn't think of it much and we went and saw a doctor mondaymorning. He had a lump under his arm, soft, not coloured at all and not painfull. But, in the afternoon, I had noticed a new lump at his neck. So that afternoon we went to see the doctor again. Blood was taken and that was not good. Anaemic and something else I don't know the name of.
With the speed the new lump appeared (size of a small apple but soft and only sticking out an inch or so.. but still) the doctor was quite worried.
So, we spend the whole wednesday in hospital for testing.
Our son is 15, hardly ill a day in his life after he was 4 years old.
The doctor in the local hospital examined him and with the results of the bloodtest and scan-echo´s there was only one illness that came to mind. Cancer. Hodgkin or non-hodgkin.
Thursday we were at the UniversityMedicalCenter in Groningen, with an oncologist and a surgeon. They both examined him and came to the same conclusion. It might be something else, but it really looks like cancer so far. They want to do a PET-scan, a CT scan, a biopsy and then the final results will be in. But, there was no room at the inn (the childrens hospital was full) so we had to go home.
The tests will be done next week, and then it will take up to two weeks till they can tell what it really is.

I'm sorry you have to read it on the internet, I wanted to tell everyone in person, but honestly I don't have the time to do all that. Thank you for your compassion, also everyone who is following us via Twitter and Facebook.