7 maart 2011

Step 1

Afdeling Oncologie en Hart'zaken'.
Je weet niet wat je ziet. ALLE kinderen zijn jonger dan Chris. Echt ongelooflijk. Ik huilde al bij de rondleiding.
Ik denk dat het nog maar een keer moet, want ik kan de helft niet meer herinneren en zoek me een ongeluk naar de wc. En dáár moet je er op letten; want voor personeel, ouders, bezoek en patienten in 2 categorieën.
Chris krijgt een bed op de zaal 10, met 3 meiden. We worden hartelijk ontvangen, maar schrikken heel erg. De verpleger had het nog gezegd, maar dat hielp niet. M'n hart vol medegevoel. Zulke ukkies...
Het oudste meisje bij Chris op zaal heet C. Ze verteld hoe en wat, en zo leren we een beetje hoe het daar werkt, op de afdeling. Haar verhaal is indrukwekkend; niet alleen haar ziekzijn, maar vooral ook de behandeling en de reizen op en neer naar het ziekenhuis. Het jongste meisje A. is net zo oud als Bridget. Slik...

Wanneer je kanker hebt, en je ondergaat de behandeling; krijg je bepaalde kralen. Voor een prik, voor straling, voor chemo en andere dingen.
Je wilt echt niet weten hoe lang sommige kettingen zijn. En geloof me; leeftijd heeft er nix mee te maken. Ik ben echt diep onder de indruk.

Ondertussen wachten wij op diverse artsen, maar druk druk druk. Dus ongeveer tussen 12 uur 's middags en 6 uur 's avonds geen arts gesproken. Wel verplegend en ondersteunend personeel, maar daar konden we nix aan vragen; zij wisten ook nix.
Om half 7 kwam er een chirurg, en die zette er vaart achter. Eerst zouden we weer naar huis kunnen omdat ze dinsdag nix voor ons konden doen. Toen de aenestesist kwam, is die op dinsdag gezet en is de operatie/punctie naar woensdag verplaatst. Dat betekende dat we weer wel konden blijven.
Tussen neus en lippen door vertelde de kinderarts dat er op de Thorax foto (longen) nog een grote plek te zien was. Hadden we ook nog niet gehoord. Maar dat leverde wel nieuwe problemen op en 'meer' spoed.
Dus..
Nu ben ik thuis, voor Sean en Bridget en opa en oma. Johan is in het ziekenhuis, met Chris. Ondertussen moeten we ook op andere opa letten; want daar gaat het ook helemaal niet goed mee. We kunnen niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn, we doen wat we kunnen.

Chris heeft in middels kaarten ontvangen, ik weet nog niet van wie. Hij mag ze natuurlijk zelf open maken... (hihi). Die gaan morgen natuurlijk mee naar het ziekenhuis. Dank je!!!
Bridget had al een prachtige tekening gemaakt. En hoopte vurig dat Chris een kamertje voor zich alleen had, net als zij vorig jaar.. Maar daarvoor is Groningen te groot en te druk.
Bovendien blijft de helicopter ook maar vliegen...

Gelukkig hebben we ook best nog gelachen en keet getrapt. In zo'n situatie kom je soms op de gekste dingen.
Morgen dus een drukke dag; nieuwe foto's en misschien zelfs al de PET scan.

sssssssssssssssssssssst.. ik ben stiekum in de wachtkamer begonnen aan een nieuwe shawl, met roze garen en een heleboel hartjes. (daar wordt ik rustig van... )

It is VERY impressive to walk across the rooms of the oncology and heart department of the hospital, where Chris has a room. He has to share it with 3 amazing girls. I'm crying most of the time, feeling for those parents and their children. They are so small, I think Chris is the eldest patient on the floor. One of the girls tells us her story and we get to know the surroundings and procedures of the hospital. It's mainly waiting for a white coat.
We wait from 12 to 6 for someone to tell us something, anything. Then a surgeon drops by and speeds things up. First we had to go, then we could stay. (again). The aenastisiologist (?) found a little gap in her agenda to fit Chris in. He had shown a big spot in his chest, which no one had bothered to tell us at all... But it did mean more urgency, so now the scan and new thorax pictures will be taken tomorrow (eventhough the scan could also happen thursday). And the surgery is scheduled for wednesday.
Bridget had hoped her brother had a room for himself, like she had last year. He doesn't but that's fine.

And we also had some good fun. In this type of situation you can come up with the weirdest things.

We've already recieved some mail, but I haven't opened it yet. That's Chris' job. Thank you!

Ssssst, I did start up a new shawl (I have to calm myself down...) in the waiting room. It's got pink yarn, and LOTS of hearts in it.

24 opmerkingen:

Syl Sc zei

Ha Monique,
Wat een aangrijpend verhaal. Nogmaals mijn duimen draaien hier echt overuren. Afreageren met breien, ik kan me er iets bij voorstellen. Heeft Chris zelf genoeg bezigheidstherapie? Houdt hij van lezen bijvoorbeeld? Puzzelen? Ik snap dat aandacht erbij houden momenteel heel moeilijk is maar probeer een beetje mee te denken om voor afleiding te zorgen. Ik blijf hier heel hard aan jullie denken en voor Chris duimen! Hou jullie taai allemaal! Dikke knuf! SylS (Ravelry)

hartevrouw zei

Hoi Monique, lieve vrouw wat maak jij en de jouwe weer een spannende en uitdagende tijd mee. Brei jij maar hartjes, die gaat je ook aan je hart!
Ik heb zelf een zoon van bijna 15 en ik heb een broer die Hodgkin heeft overleeft op 5 jarige leeftijd, er is hoop omdat er hoop is. Maar ik snap zo dat dat je hart niet geruststeld.
Hier steek ik een kaarsje voor aan. Blijf heel dicht bij jezelf en heel veel sterkte en liefde toegewenst.

Herma zei

Wat vreselijk om zo mee te moeten maken. Vreselijk ook om te lezen. Zo intens jammer dat het in de gezondheidszorg nu zo is dat iedereen het zooooo smoordruk heeft, zodat het wachten wordt voor degenen die iets hebben. Het waordt daardoor nog meer onzeker en daardoor ook enger. Want ja, als er spoed bij is en ze geven geen spoed (althans, misschien niet spoed genoeg).
Heel goed dat je weer aan een sjaal begonnen bent, mooie 'theapie'!
Ook ik duim duim duim............

Bedankt voor je prachtig geschreven verhaal weer. Indrukwekkend!

MariekeStAALSMID zei

Monique, wat heftig! Heel veel sterkte voor jullie allen, leifs,
Marijgje

Titia zei

Monique, wat een verhaal zeg...
Moet veel aan je denken de laatste dagen.

Heel veel sterkte!

Veel liefs, Titia

Anoniem zei

Tranen in de ogen.....sterkte meid..
janneke

hannah zei

Natuurlijk ga je breien, als dat je wat rust geeft dan is het goed toch.

Wat heftig toch allemaal, ik zou echt niet in je schoenen willen staan momenteel.

Nogmaals heel veel sterkte, ik wens jullie allemaal alle goeds toe, denk veel aan jou en je gezin.....

Miriam zei

Pfff, ik zit hier met een brok in m'n keel en mn ogen vol tranen. (ondertussen kijkend naar m'n bijna 4 jarige, die gelukkig kerngezond is)

Ik wens jullie heel heel heel veel sterkte met alles! Ik zal een kaarsje branden.

Miriam

Nelly zei

Lieve Monique, en gezin. Hier wordt veel aan jullie gedacht. Heel veel sterkte! Gelukkig zijn de breinaalden geduldig.Hier veel gevoel van machteloosheid! En veel bewondering voor jullie kracht. Veel liefs,

lheurebleue zei

wat overweldigend allemaal. al die informatie, al die onzekerheid. brei de zorgen maar in een mooie sjaal. veel sterkte & liefs!

Unknown zei

Wat een spanning en onzekerheden.
Die sjaal die je aan het breien bent, wordt er eentje met herinneringen. Hoop dat je dat wat rust brengt.
Heel veel kracht, sterkte en moed voor jullie allemaal.

Groeten,
Anna Martijne

Anoniem zei

kippenvel
heel erg veel sterkte en probeer breiend je rust te vinden.
Vele hartjes vol liefde en kracht.
Dirkje

Hilda zei

Ook hier kippevel.Meid wat krijgen jullie weer veel voor je kiezen.Goed te horen dat je een nieuw project gestart bent.Heel veel sterkte voor jou en je gezin.

Dikke knuffel van af hier en blijf duimen draaien.

froukje zei

Lieve Monique,
steeds moet ik even aan jullie denken afgelopen dagen. Goed van je dat je toch even de rust vond om je blog bij te houden...
Zo ontzettend heftig allemaal!
Heel veel sterkte voor jullie allemaal! En Chris: Hou je taai jongen!
Froukje

Anoniem zei

Pff, wat moeilijk, heb er gewoon geen woorden voor.
Hou jullie haaks, blijf positief ondanks alle ellende en hou elkaar vast.
Heel veel liefs XXX
Annemieke

Anoniem zei

Wat een verhaal... Ik heb met jullie te doen, ook al ken ik je niet eens.

Nadine (die met de neef bij het Zweedse transportbedrijf...)

Marijke zei

Jeetje, Monique, jullie krijgen heel wat over je heen. Heel veel sterkte gewenst.

DutchAstrid zei

When it rains it pours, but...
It ain't over until the fat lady sings!

*sending lots of positive thinking and hopes to Groningen!

(En mocht je nog een nieuwe schreeuwband nodig hebben: Triggerfinger !
Vind Chris denk ik ook wel cool. Ik stuur 'em wel even via facebook)

CarlaM zei

Wat een verhaal, wat maken jullie een nare en veel te spannende tijd door! Ellende komt ook nooit alleen hè. Bah!
Natuurlijk brei je door. Juist in deze perioden van je leven heb je dat nodig. Ieder steekje brengt je een seconde verder in de tijd en zo houd je de gang erin en brei je je letterlijk door de ellendige tijd heen. Wat zal dat een bijzondere shawl voor je worden.

Ik blijf je verhaal volgen hoor, sterkte en veel liefs van Carla

Annita zei

Jee Monique, wat een verhaal, dit verzin je toch niet. Weet dat wij (breisters) allemaal met je mee leven, we hadden het er gister op de breiclub nog over. Heel heel veel liefs, Annita

Petra zei

Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Ik hoorde het gisteren op de breiclub en heb vanmorgen gelijk je verhaal gelezen. Zo naar allemaal en veel te spannend. We gaan heel veel kaarsjes voor Chris branden en heel erg hopen op een goede afloop.

Groetjs Petra

Jolanda zei

Dikke, dikke knuffel. Humor is een belangrijk wapen en vind het fijn om te lezen dat jullie daar troost uit putten.

In gedachten ben ik bij jullie.

Anoniem zei

hey monique

ik hoorde van je zoon op het werk, ben erg geschrokken heb jouw verhaal ook gelezen op je website kreeg er kippevel van ik wens jullie heel veel sterkte en hou de moed er in.

groetjes je collega tjitske borger

Anoniem zei

Ik reageer nooit op blogs. Maar ik lees o.a die van jou regelmatig. Heel veel sterkte!!!! ik denk veel aan jullie. isolde