1 jaar geleden... 1 year ago...

Deze week een jaar geleden hoorden we dat Chris ziek was. Erg ziek. Wat hebben we een heftig jaar beleeft, niet alleen met Chris zijn behandeling, maar ook met ons als gezin. Heen en weer geslingerd tussen een ziek kind en een broertje en zusje die ook nog om aandacht vroegen.

This week a year ago they told us that Chris was ill. Gravely ill. It's been a very though year to get through. Not only with Chris' treatment, but also as a family. Wanting to be with Chris but not leaving the brother and sister in the cold. 
Ik ben dan ook erg blij te vertellen dat het héél goed gaat met Chris. Hij gedraagt zich (weer) als een normale puber... Uitgaan, laat opblijven, brommer rijden en rond hangen. Oh ja.. ook uitslapen.

I'm very happy to tell you that Chris is doing fine. He's behaving (again) like a normal teenager... Going out, stay up late, riding his 'wheels' and hanging around. Oh yes.. and sleep in.

we zijn natuurlijk nog niet klaar; de routine onderzoeken en controles blijven gelukkig doorgaan. Af en toe vinden we het best spannend, maar dan blijkt het een onschuldige verkoudheid of moeheid door te lang met je vrienden voor de tv hangen...

ofcourse we're not done yet; the routine examinations and check ups will be continued. I'm glad, because sometimes we do get a bit scared. Luckily it turns out to be a plain cold or a bit to long hanging out with friends in front of the telly..

We'll make it... ! 

Dank je allemaal! / Thank you all!

Wat een jaar! Dat hadden we van te voren niet kunnen bedenken. Ook niet dat het uiteindelijk best goed zou aflopen.

What a year... We couldn't have imagned all that has happened. Or that in the end it all worked out pretty good. 

 De achtbaan begon in maart.
Dank voor Nij Smellinghe en het UMCG voor duidelijkheid en de spoed die nodig was om alles in gang te zetten. Geen tegenwerking gehad.
Thanks to the hospitals to speed up the tests and the speed it asked for to make it all happen correctly. No complaints here.

 Dank voor alle familieleden die ons hielpen, steunden en luisterden. Echt heel erg fijn. Er was genoeg te regelen en Bridget en Sean waren nu ineens heel vaak zonder ouders en grote broer bij opa en oma.
Dank voor alle vrienden die kaartjes stuurden, adviezen gaven waar we op moesten letten en ook luisterden naar alles wat we wilden vertellen.
Thanks to all the family members that got us through, listened and supported us. Realy, thank you. There were enough times for Bridget and Sean to be without parents and their big brother at their grandparents. 

 Dank aan de stichting Doe een Wens. Tijdens de laatste chemokuur heeft het UMCG hem aangemeld. Hij moest dan nog wel 'even' zijn rijbewijs voor de brommer halen.
Dat was dan de derde keer dat hij examen moest doen dit jaar.. en hij haalde het!!
Hij haalde namelijk immers ook nog zijn schoolexamen!
Dank ook aan rijschool Herman Beek.
Thanks to the Make a Wish Foundation. During the last chemo he was 'reported' to them by the hospital . He did need to get his exam for a moped, driving and theory.
That was the third time he needed to do finals this year; and he made it!  When you remember, he also did his exams of school and graduated!
Thanks also to the drivingschool Herman Beek. 

 Toen... was het ineens tijd! De Doe Een Wens mensen hadden gebeld of we woensdag vrij hadden.... En dat was zo! hahaa. We mochten mee in een limosine, Chris mocht in de brommer winkel een helm uitzoeken, handschoenen en een slot!
Daarna gingen we, met de limo, naar de Prins Bernhard Hallen in Zuid Laren. Daar kon Chris proefrijden op de aller-aller-aller-allernieuwste Aprillia brommer. Wat een belevenis.
Daarna eten bij Yankee Doodle met opa en oma's en de Doe Een Wens begeleiders. Daarna gingen we met z'n allen in de Limo en op naar huis. Daar stonden al zijn vrienden!
En toen die opzij gingen.... stond dáár de aller-aller-aller-allernieuwste Aprillia brommer RS4 50cc... Wat een verrassing. En wat was Chris blij.

Then.. suddenly it was time.. Make a Wish foundation had called and asked if we were doing anything wednesday.. No we weren't. A limo picked us up at our house, and they drove us to a scooterstore. Chris could choose any helmet he would like, including gloves and a scooterlock. 

The Limo drove us then to a big hall where he got to practise on the latest design scooter/moped Aprillia has been making. Really, not even in the shops yet! Then we continued with dinner at the local Yankee Doodle with grandparents and the Make a Wish foundation people. 
Finally, it was time to go home. When we arrived all of his friends were there. The croud cleared and what did appear??? The latest design by Aprillia that is not even in the shops yet! Chris was over the moon, só happy! 

 Nu is het jaar bíjna voorbij. Nu iets minder zorgen omdat het goed met hem gaat, en een beetje zorgen dat hij nu de héle tijd op de brommer aan het rijden is, hahaha. Gelukkig voor hem is het geen echte winter! Hij heeft al bijna 100 km gereden... Hij heeft wel de motorjas van zijn vader gekregen, dát en met de nieuwe helm ben ik niet meer zó bezorgd.

Now that the year is almost over, a little less worries because he's doing fine. A bit more worries because he spends all his time riding! He's got almost 62 miles under his belt. He got the motorbike coat from his dad and with the new helmet I'm not thát worried anymore.

Dus, iedereen die geholpen heeft óver de grens en in Nederland: DANK JE!
So, including everyone that lives abroad and everyone in the Netherlands: THANK YOU.

En voor het nieuwe jaar: gewoon op nieuw beginnen! Bring it on!!!!
And for the new year: just start over! Bring it on!!!

Goed nieuws / Good news

Eindelijk.
Goed nieuws.
Héel goed nieuws.
Chris moest vorige week voor de CT scan, de buik/torso echo en een MRI.
En gister belde de oncoloog zelf om kort en krachtig te zeggen dat alles er goed uit zag. Bloed was gechecked en dat was ook in orde.
Opluchting. heél veel opluchting.

Finally.
Good news.
Very good news.
Chris was undergoing some checks last week: CT, echo of the torso and an MRI.
And yesterday the oncologist called himself to tell us in very short terms that everything was fine. His blood was tested too and that was okay also.
Relief.
Very much a relief.

Party time!
Chris heeft dit weekend z'n feestje; hij werd in mei al 16 en alhoewel we toen ook al goed nieuws hadden gekregen, was het nog lang geen tijd om wat te vieren. Nu wel!!! Er komen zo'n 15 vrienden om te barbequen (het is tenslotte prachtig weer...)


Party time!
Chris is having a party this weekend. Although he turned 16 in May, and we got some good news then too, it wasn't time to party.. yet. But nów it is!!! Some 15 friends are coming over to have a barbeque with him. (it is very nice wheater for it...)

Sommigen hadden het al gelezen op twitter (@kantwerk) maar had je het nog niet door... we zijn blij!!!

Some could have read it on twitter already (@kantwerk) but when you hadn't... we're happy!!!!!

Nieuws News

Ik kan het niet anders zeggen dan dat het is.
Chris heeft Kanker. Lymfeklier Kanker. Hodgkin.
Fase III. Er is een A en een B variant; qua heftigheid. Díe moeten ze nog onder zoeken.
Er moeten dus nog vooronderzoeken gedaan worden en dan wordt hij geopereerd. Hij krijgt dan een prikkastje in z'n borstkas, vlak bij zijn hart. En een beenmergpunctie voor de A/B variatie.
Zodra die operatie klaar is, en hij is wakker gooien ze er meteen de chemo in. Geen genade...

I can't tell it any different from what it is.
Chris has Cancer. Lymphoma (?). Hodgkin.
Stage III. There is an A and a B variant, due to intensity. Thát they still have to test.
More other tests have to be done too, and then he's preped for surgery. He will get a VAB in his chest, close to his heart. So they don't have to stick needles in his arms anymore for chemo. The bonemarrow puncture is done to examen the A or B variable.
As soon as the operation is done, and he's awake again, they throw in the chemo. No mercy there...

Quick message / Snel berichtje.

Alle onderzoeken zijn afgerond en we mochten naar huis met Chris. De bioptie is genomen, de mergpunctie hebben ze nog niet gedaan. Hij is met contrastvloeistof ingespoten voor de PET-scan en de CT scan is gemaakt. Ze hebben 8 buizen bloed afgenomen en nu is het tijd om alles te bekijken en een beslissing te nemen.
En is het voor ons afwachten. Gelukkig niet de 2 weken die we dachten; hopelijk krijgen we dinsdag telefoon en kunnen we horen hoe het er voor staat met Chris.
Het breiwerk ben ik begonnen toen we voor de eerste keer in de wachtkamer zaten bij de oncoloog. Tijdens al dat wachten op alle onderzoeken kon ik verder breien. Voor mij is dit een no-brainer.. Heerlijk. Het garen heb ik ongezien gekocht tijdens een Valentijns actie van DyeForWool . Het heet Flowering Innocence en is zacht en roze. Het ziet er smal uit, maar er komt een hele brede rand om heen.
All tests are done and we were allowed to take Chris home. The PET-scan is made, after they had injected him with contrast fluids, the CT scan too. The biopt is taken and also 8 viles (?) of blood. Now they want to examine it all and come to a conclusion.
For that we have to wait, we don't have to wait the 2 weeks we had anticipated, but it will probably be tuesday.
The knitting is what I've started the first day we sat in the waitingroom of the oncologist. It's a no-brainer for me.. Lovely pink yarn from DyeforWool. It's called flowering innocence, I had bought it unseen on Valentines day.
It's a bit narrow, I intend to make a very wide border /edging on it.

We willen iedereen bedanken voor het sturen van kaarten! Van de Beebs groep, van Ravelry en gewoon zomaar. Verschrikkelijk lief en dank je voor de lieven woorden.
We want to thank every one for sending us cards! From the Beebs group, from Ravelry and just because... Awefully nice of you and thank you for the comforting words.

Step 1

Afdeling Oncologie en Hart'zaken'.
Je weet niet wat je ziet. ALLE kinderen zijn jonger dan Chris. Echt ongelooflijk. Ik huilde al bij de rondleiding.
Ik denk dat het nog maar een keer moet, want ik kan de helft niet meer herinneren en zoek me een ongeluk naar de wc. En dáár moet je er op letten; want voor personeel, ouders, bezoek en patienten in 2 categorieën.
Chris krijgt een bed op de zaal 10, met 3 meiden. We worden hartelijk ontvangen, maar schrikken heel erg. De verpleger had het nog gezegd, maar dat hielp niet. M'n hart vol medegevoel. Zulke ukkies...
Het oudste meisje bij Chris op zaal heet C. Ze verteld hoe en wat, en zo leren we een beetje hoe het daar werkt, op de afdeling. Haar verhaal is indrukwekkend; niet alleen haar ziekzijn, maar vooral ook de behandeling en de reizen op en neer naar het ziekenhuis. Het jongste meisje A. is net zo oud als Bridget. Slik...

Wanneer je kanker hebt, en je ondergaat de behandeling; krijg je bepaalde kralen. Voor een prik, voor straling, voor chemo en andere dingen.
Je wilt echt niet weten hoe lang sommige kettingen zijn. En geloof me; leeftijd heeft er nix mee te maken. Ik ben echt diep onder de indruk.

Ondertussen wachten wij op diverse artsen, maar druk druk druk. Dus ongeveer tussen 12 uur 's middags en 6 uur 's avonds geen arts gesproken. Wel verplegend en ondersteunend personeel, maar daar konden we nix aan vragen; zij wisten ook nix.
Om half 7 kwam er een chirurg, en die zette er vaart achter. Eerst zouden we weer naar huis kunnen omdat ze dinsdag nix voor ons konden doen. Toen de aenestesist kwam, is die op dinsdag gezet en is de operatie/punctie naar woensdag verplaatst. Dat betekende dat we weer wel konden blijven.
Tussen neus en lippen door vertelde de kinderarts dat er op de Thorax foto (longen) nog een grote plek te zien was. Hadden we ook nog niet gehoord. Maar dat leverde wel nieuwe problemen op en 'meer' spoed.
Dus..
Nu ben ik thuis, voor Sean en Bridget en opa en oma. Johan is in het ziekenhuis, met Chris. Ondertussen moeten we ook op andere opa letten; want daar gaat het ook helemaal niet goed mee. We kunnen niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn, we doen wat we kunnen.

Chris heeft in middels kaarten ontvangen, ik weet nog niet van wie. Hij mag ze natuurlijk zelf open maken... (hihi). Die gaan morgen natuurlijk mee naar het ziekenhuis. Dank je!!!
Bridget had al een prachtige tekening gemaakt. En hoopte vurig dat Chris een kamertje voor zich alleen had, net als zij vorig jaar.. Maar daarvoor is Groningen te groot en te druk.
Bovendien blijft de helicopter ook maar vliegen...

Gelukkig hebben we ook best nog gelachen en keet getrapt. In zo'n situatie kom je soms op de gekste dingen.
Morgen dus een drukke dag; nieuwe foto's en misschien zelfs al de PET scan.

sssssssssssssssssssssst.. ik ben stiekum in de wachtkamer begonnen aan een nieuwe shawl, met roze garen en een heleboel hartjes. (daar wordt ik rustig van... )

It is VERY impressive to walk across the rooms of the oncology and heart department of the hospital, where Chris has a room. He has to share it with 3 amazing girls. I'm crying most of the time, feeling for those parents and their children. They are so small, I think Chris is the eldest patient on the floor. One of the girls tells us her story and we get to know the surroundings and procedures of the hospital. It's mainly waiting for a white coat.
We wait from 12 to 6 for someone to tell us something, anything. Then a surgeon drops by and speeds things up. First we had to go, then we could stay. (again). The aenastisiologist (?) found a little gap in her agenda to fit Chris in. He had shown a big spot in his chest, which no one had bothered to tell us at all... But it did mean more urgency, so now the scan and new thorax pictures will be taken tomorrow (eventhough the scan could also happen thursday). And the surgery is scheduled for wednesday.
Bridget had hoped her brother had a room for himself, like she had last year. He doesn't but that's fine.
And we also had some good fun. In this type of situation you can come up with the weirdest things.

We've already recieved some mail, but I haven't opened it yet. That's Chris' job. Thank you!

Ssssst, I did start up a new shawl (I have to calm myself down...) in the waiting room. It's got pink yarn, and LOTS of hearts in it.

Can't Fix This Either (or part II)

Chris, onze oudste van 15, had vorige week, in de voorjaarsvakantie, stage en kreeg een bult onder zijn arm. Zag er niet lief uit, en hij was best moe iedere keer. Ook warm en slapjes op de bank. We dachten nog dat hij zich vertilt had met sjouwen.

Maandag naar de dokter gegaan. Rond half 9 's morgens. Bloed laten prikken en vandaag uitslag. "smiddags had ik het huis schoongemaakt en ging ik rond 3 uur naast hem zitten en zag dat er nu een dikke bult onder z'n hals / nek zat! Hij had er nix van gevoeld. Dus ik metéén de dokter weer gebeld en gemeld dat er nóg een bult bij gekomen is.
Maar..

Dinsdag moest hij ook nog om een foto voor zijn pols die hij anderhalf jaar geleden gebroken had. Om te kijken of z'n groeischijf in orde was. Dat was gelukkig zo, maar de halve middag in dat ziekenhuis omgehangen.
Dinsdagmorgen had de doktersassistente nog terug gebeld dat ze Chris nog een keer wilden zien. En dat de uitslag van z'n bloed binnen was. Maar dáár zei ze verder niets over.
Chris zat ondertussen op school en na dat we uit het ziekenhuis kwamen, zaten we om 5 uur bij de huisarts.
Die was knap ongerust. Hij schrok van de bult in Chris' nek/hals en vertelde dat 't bloed liet zien dat hij bloedarmoede heeft. 5.8, nou zo laag heb ik het zelfs nooit gehad. En het bloedbezinksel was heel hoog. 81 of zo. Geen idee wat dat nou inhoudt.
De huisarts meldde dat hij direct met de kinderarts zou bellen.
Wij ondertussen naar huis om Sean en Bridget op te halen.
De huisarts belde ons om te zeggen dat ze Chris misschien wel naar Groningen wilde hebben.

Woensdag: we wachten op telefoon maar dat duurt en dat duurt. Zo lijkt het. Maar dat komt omdat ze alles in een serie willen plannen. Overal tussendoor.
Dan is het tijd om echo's en foto's te maken. Het valt me op dat ze er wel heel erg veel neemt. Ook van zijn hele bovenlichaam. Bloed wordt afgenomen.
Dan is het tijd om naar de kinderarts te gaan. Ze onderzoekt en ondervraagt.
Dan voelen we een conclusie aankomen. En het K woord valt. Kanker in de lymfeklieren.
Niet helemaal zeker, maar alle onderzoeken wijzen er naar. Hodgkin of Non-Hodgkin.
Normaal racen er 100 gedachtes door mijn hoofd. Mijn man schrikt niet; hij vermoedde het al. Maar ik viel helemaal stil. Chris keek ons vol ongeloof aan. Tranen.
Afspraken worden gemaakt om het in Groningen UMCG verder te onderzoeken. We mogen naar huis om van de schrik te bekomen.

Donderdag. We moeten rond half 12 in het UMCG zijn. Maar we zijn daar nog nooit geweest en voelen ons heel klein in zo'n groot dorp. Omdat we hier ook tussendoor in gepland zijn, ondanks het grote woord SPOED op Chris' dossier, moeten we heel lang wachten. De oncoloog onderzoekt Chris ook nog een keer; weer uit de kleren, meten, wegen, voelen, praten. Bijna dezelfde conclusie. Er is weinig ruimte voor een andere ziekte. Maar het zou nog kunnen. De oncoloog wil de chirurg erbij halen, maar die is in operatie. Daarna zitten we weer uren in de wachtkamer. De lichten van de afdeling zijn al uit, als de chirurg ons roept. Chris weer uit de kleren, voelen, meten, praten. Morgen krijgen we telefoon want er is nu geen plek in het ziekenhuis.
Weer naar huis terug, oma heeft eten klaar. Voor Sean en Bridget is gezorgd en mogen daar logeren. Oma en opa hebben ondertussen de vakantie afgezegd. Ze zouden in mei gaan, maar ze willen blijven om ons bij te staan. ZO LIEF.

Vrijdag. Kinderoncoloog belt tussen de middag op. Chris is ingepland, wederom met spoed, voor maandag opname; dinsdag operatie (mits er geen trein verongelukt of zo), woensdag en/of donderdag de PET-scan en CT. Dan mogen we waarschijnlijk weer naar huis en dan is het wachten op de uitslag. Dat duurt waarschijnlijk 2 weken! Wat dan de uitslag is, bepaald hoe het verder gaat.

Sommige mensen heb ik persoonlijk opgebeld omdat ze dit niet via internet moeten lezen. Helaas kwam ik er niet aan toe iedereen te bereiken, die ik wilde bereiken. Sorry.
Ook iedereen die mee heeft gelezen via Twitter en Facebook wil ik bedanken voor hun medeleven en reacties. HEEL ERG LIEF van jullie.

For my english readers:

My son got ill last week. We didn't think of it much and we went and saw a doctor mondaymorning. He had a lump under his arm, soft, not coloured at all and not painfull. But, in the afternoon, I had noticed a new lump at his neck. So that afternoon we went to see the doctor again. Blood was taken and that was not good. Anaemic and something else I don't know the name of.
With the speed the new lump appeared (size of a small apple but soft and only sticking out an inch or so.. but still) the doctor was quite worried.
So, we spend the whole wednesday in hospital for testing.
Our son is 15, hardly ill a day in his life after he was 4 years old.
The doctor in the local hospital examined him and with the results of the bloodtest and scan-echo´s there was only one illness that came to mind. Cancer. Hodgkin or non-hodgkin.
Thursday we were at the UniversityMedicalCenter in Groningen, with an oncologist and a surgeon. They both examined him and came to the same conclusion. It might be something else, but it really looks like cancer so far. They want to do a PET-scan, a CT scan, a biopsy and then the final results will be in. But, there was no room at the inn (the childrens hospital was full) so we had to go home.
The tests will be done next week, and then it will take up to two weeks till they can tell what it really is.

I'm sorry you have to read it on the internet, I wanted to tell everyone in person, but honestly I don't have the time to do all that. Thank you for your compassion, also everyone who is following us via Twitter and Facebook.