Beneath the surface

Hoe kan het eigenlijk.

We hebben 3 kinderen. Ondertussen al heel wat beleeft, leuke en minder leuke dingen. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet zijn ze groot. Ik heb geprobeerd om elke dag bewust te beleven; lekker lachen en ook gewoon huilen als het moet. Maar toch, door het ritme van de week (school, werk) gaat het best snel.

En als je dan in eens over de gang loopt in een (willekeurig) ziekenhuis, vraag je je toch af, hoe je dáár nou in eens beland bent. Sommige andere ouders hadden dat daar ook.
Ons kind botste en dan begint de achtbaan. Emoties komen boven, die je elke dag hebt, maar niet 'gebruikt'. Kinderen maken je kwetsbaar, maar dat laat je niet altijd zien.

In het ziekenhuis heb je geen keus; die emoties banen zich een weg naar buiten en in volle glorie tentoongesteld. NIX mis mee. Ik heb het dan ook maar laten gebeuren. Toen Bridget werd geprikt voor het infuus heb ik haar ook niet gesust. Huil maar kind, het doet ook pijn! Er uit met die spanning.

Ik storte dus in toen ik uit de taxi (die ons naar huis reed) stapte. Duizelig, moe, misselijk. Ik dacht dat ik mezelf had laten gaan, maar ongewild maak je je toch zo veel zorgen. Twee stappen over de drempel kwam de spanning los en ben ik maar meteen gaan liggen.
Na een half uurtje ging het al beter. Gelukkig.

Nu na ruim een week thuis, en met een afspraak voor de neuroloog nog maar 4 dagen vooruit, merk ik dat ik toch gespannen ben. Wat gaan ze nog vinden op de scan. Zullen er lange termijn effecten zijn. Is mijn meisje mijn meisje nog wel?? Dat laatste kunnen ze op de scan niet zien. En weet ik stiekum al: JA! Ze heeft alweer een verkleed partij achter de rug. Ruzie gemaakt met de grote broer en commandeerd voor drinken en snoep.
Maar kan ze nog sporten? Wanneer?? Kan ze nog goed zien met haar oogje??
Vandaag liep ik met de post en merkte ik dat ik met opgetrokken schouders loop. Van de spanning. En onmacht. Zelfs al is er wat, of is er nix. Ik kan er nix aan doen.

Dus...

Toen ik thuis kwam het kleine meiske maar weer eens een héle dikke knuffel gegeven. Dat helpt altijd.

How is it possible.

I live life like everyone else. One day at a time, with 3 kids (and my husband). I try to be there in the moment, capturing everthing as it happens. But still they grow up só fast. Laughing and crying every day if life calls for it.

Then, suddenly, you find yourself pasing in the hallway of a hospital. How did I get there? Other parents were asking the same thing about themselves...
Our daughter had a little accident and suddenly the 'ride' begins. Everything is happening fast, and emotions flow. You have them every day, but supress them, because you have no 'need' for them. Children make you vulnerable, but it doesn't always show.

In the hospital you have no choice, emotions make there way up to the surface and expose them self in all their glory. Nothing wrong with that. So I let it happen. I told Bridget to go ahead and cry because she needed a 'drip' (needle in hand, for fluids); it hurts, of course you may cry!

I broke down after the cab-ride home. Dizzy, sick and tired. I thought I had expressed myself, but secretly stored a lot of stress which came out, when I opened the door and stepped inside.
I had to lie down, for half an hour, then it was better.

We're home for 10 days now, and I'm starting to notice I'm still stressed. I was walking my mail round and noticed I was keeping my shoulders high up!
Worrie-ing about what to expect after the scan (coming monday). Longterm effects?Will she be able to do some sports anytime soon? Will her eyesight recover??
Is my little girl still my little girl??? I kinda know the answer to that one; yes! She's had a dress-up session already, argueing with her big brother and ordering mommy around.
Which we do with love...

So, when I came back from work, I just went up to my little girl and gave her a big hug. That always helps a lot.