9 september 2010

Beneath the surface

Hoe kan het eigenlijk.

We hebben 3 kinderen. Ondertussen al heel wat beleeft, leuke en minder leuke dingen. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet zijn ze groot. Ik heb geprobeerd om elke dag bewust te beleven; lekker lachen en ook gewoon huilen als het moet. Maar toch, door het ritme van de week (school, werk) gaat het best snel.

En als je dan in eens over de gang loopt in een (willekeurig) ziekenhuis, vraag je je toch af, hoe je dáár nou in eens beland bent. Sommige andere ouders hadden dat daar ook.
Ons kind botste en dan begint de achtbaan. Emoties komen boven, die je elke dag hebt, maar niet 'gebruikt'. Kinderen maken je kwetsbaar, maar dat laat je niet altijd zien.

In het ziekenhuis heb je geen keus; die emoties banen zich een weg naar buiten en in volle glorie tentoongesteld. NIX mis mee. Ik heb het dan ook maar laten gebeuren. Toen Bridget werd geprikt voor het infuus heb ik haar ook niet gesust. Huil maar kind, het doet ook pijn! Er uit met die spanning.

Ik storte dus in toen ik uit de taxi (die ons naar huis reed) stapte. Duizelig, moe, misselijk. Ik dacht dat ik mezelf had laten gaan, maar ongewild maak je je toch zo veel zorgen. Twee stappen over de drempel kwam de spanning los en ben ik maar meteen gaan liggen.
Na een half uurtje ging het al beter. Gelukkig.

Nu na ruim een week thuis, en met een afspraak voor de neuroloog nog maar 4 dagen vooruit, merk ik dat ik toch gespannen ben. Wat gaan ze nog vinden op de scan. Zullen er lange termijn effecten zijn. Is mijn meisje mijn meisje nog wel?? Dat laatste kunnen ze op de scan niet zien. En weet ik stiekum al: JA! Ze heeft alweer een verkleed partij achter de rug. Ruzie gemaakt met de grote broer en commandeerd voor drinken en snoep.
Maar kan ze nog sporten? Wanneer?? Kan ze nog goed zien met haar oogje??
Vandaag liep ik met de post en merkte ik dat ik met opgetrokken schouders loop. Van de spanning. En onmacht. Zelfs al is er wat, of is er nix. Ik kan er nix aan doen.

Dus...

Toen ik thuis kwam het kleine meiske maar weer eens een héle dikke knuffel gegeven. Dat helpt altijd.

How is it possible.

I live life like everyone else. One day at a time, with 3 kids (and my husband). I try to be there in the moment, capturing everthing as it happens. But still they grow up só fast. Laughing and crying every day if life calls for it.

Then, suddenly, you find yourself pasing in the hallway of a hospital. How did I get there? Other parents were asking the same thing about themselves...
Our daughter had a little accident and suddenly the 'ride' begins. Everything is happening fast, and emotions flow. You have them every day, but supress them, because you have no 'need' for them. Children make you vulnerable, but it doesn't always show.

In the hospital you have no choice, emotions make there way up to the surface and expose them self in all their glory. Nothing wrong with that. So I let it happen. I told Bridget to go ahead and cry because she needed a 'drip' (needle in hand, for fluids); it hurts, of course you may cry!

I broke down after the cab-ride home. Dizzy, sick and tired. I thought I had expressed myself, but secretly stored a lot of stress which came out, when I opened the door and stepped inside.
I had to lie down, for half an hour, then it was better.

We're home for 10 days now, and I'm starting to notice I'm still stressed. I was walking my mail round and noticed I was keeping my shoulders high up!
Worrie-ing about what to expect after the scan (coming monday). Longterm effects?Will she be able to do some sports anytime soon? Will her eyesight recover??
Is my little girl still my little girl??? I kinda know the answer to that one; yes! She's had a dress-up session already, argueing with her big brother and ordering mommy around.
Which we do with love...

So, when I came back from work, I just went up to my little girl and gave her a big hug. That always helps a lot.

8 opmerkingen:

ViDerTextil zei

gewoon dag per dag verder gaan, eraan denken dat kinderen o zo "elastisch" zijn, dat er waarschijnlijk nog eens gevallen wordt, en vooral dat er na regen altijd zonneschijn komt ! Moed erin houden, af en toe eens goed uithuilen of alle kwaaie geesten uit het hoofd wegroepen, en de kleintjes een dikke knuffel geven (das nog de beste therapie voor allen, zelfs als ze al groter zijn o-;))

Petra zei

Je hebt het heel erg mooi verwoord. Ik hoop zo voor jullie dat de zon snel weer gaat schijnen.
En knuffels, die hebben we toch allemaal nodig of je nu groot bent of klein en het mooie is, het helpt altijd.
Hoop voor jullie dat die 4 dagen voorbij vliegen.

Groetjes Petra

Hilda zei

Hey meid.Dat heb je mooi verwoord.Maar de schouders eronder en verder gaan.Ook als ze groot zijn en dan bedoel ik pubbers ook dan kom je voor verrasingen te staan waarvan je denkt komt dit wel weer goed.En ja uithuilen mag lucht op zelfs.Dus voor de komende dagen gewoon je eigen ding doen en hopen op positieve berichten.Sterkte ermee en kop op.

Kierikki zei

Ook opschrijven help om alles een plekje te geven.
Koester je momenten van liefde en laat elke dag nieuwe bij je aankomen.
Het mooie van die dikke knuffel is dat het naar twee kanten werkt.

Stap en fiets de spanning eruit de mooiste manier om het van je weg te trappen.

Groeten,
Dirkje

Jolanda zei

Schrijven is de poort naar jouw gevoelens! Fijn dat je zo je gevoelens op papier kunt zetten, ook dat hoort bij het verwerken.

Unknown zei

ik vind het een hele normale reactie van je op zo'n life-event! Ik hoop dat ze snel opknapt en iedereen weer door kan gaan. sterkte

Tien zei

en ook een hele dikke knuffel voor jóu. Want dat heb je verdiend.

Anoniem zei

Lieve Monique. Prachtig beschreven hoe jij je voelt. Ik hoop van harte dat alles goed gaat verlopen. hopelijk hebben jullie morgen al wat meer duidelijkheid, liefs,Marijgje