Diamonds are forever

Nou, het nam ook 'forever' om deze te breien.
Het begon leuk, met een paar blaadjes en fijne naalden (2,5 mm). Lekker aan het breien, maar het begon toch te vervelen. Net rond die tijd zag ik op Ravelry de Garbo Shawl. Die vond ik wel mooi, dus met heel veel gereken uitbedacht (want geen patroon) en begonnen aan de ruiten (diamonds in het engels).
Het nupp patroon ging redelijk goed, maar het waren er best veel. Ik had ook geen idee hoe groot hij zou worden. Vanaf november heeft hij groot en deels stil gelegen. Ik kwam er niet aan toe en omdat ik niet wist hoe lang ik nog 'moest' breien, wilde ik ook niet meer.
Toen eerst maar het ruitpatroon met de nupp-harten afgemaakt en flink om me heen gekeken wat er mooi bij zou staan. Het is een driehoekige sjaal en ik had geen zin om er nog eens een aangebreide rand voor te maken. Die in Haapsalu Sall staan zijn relatief te klein vergeleken bij de grote blokken, en die in Knitted Lace of Estonia staan vond ik ook niet leuk.
Even kwam de rand van Echo Flower Shawl nog in aanmerking maar omdat ik er helemaal geen bloemen in had, toch maar niet.

Nog maar een paar keer op Ravelry gekeken en in Haapsalu Sall. Toen zag ik op pagina 140 een patroon ter ondersteuning van het grote patroon en dat leek me wel grappig. Klein, subtiel en net genoeg om als rand te fungeren.
Daarna was de sjaal gauw klaar. En heeft het toch nog een jaar geduurd voor hij van de naalden af was.

Well, it almost took forever to knit this.
It started out with a pretty leaf pattern and some fine needles (US 1,5). But it became boring soon enough and right about that time the Garbo Shawl pattern was spotted. I calculated how to fit it in and began right away.
It was a lot of work, all those nupps and I had no clue how big the shawl would be. It lay dormant from November last year because I didn't wanted to knit on it anymore, I had no idea how far I had to go and still no clue about the edging.
A lot of searching on Ravelry, Haapsalu Sall and Knitted Lace of Estonia with no result. I didn't want a short and small edging in comparison to the big diamonds. Even the edging of the Echo Flower Shawl could have been a possibility. But.. no flowers in the shawl, so it wouldn't fit.
Some more searching in the Haapsalu Sall and suddenly I saw the little flowery thingy as a support for the big pattern on page 140. Decisions were made, and soon the shawl was finished!
In the end forever took a year..

Pattern: Diamonds are forever
Designs: Altar Lace (M. Kinzel) and Garbo Shawl (L. Reimann)
Yarn: ColourMart 2/28 NM Cashmere Cotton (50/50)
Needlesize: 2,5 mm or US 1,5
Started: Sept '09
Finished: Sept '10
Size: 195 cm spanwijdte, 140 cm zijkant.
77” wide and 55" sides.
Nupps: 880 in the diamonds, 1 centernupp in the end and 348 in the flowerpattern: 1229 total

't Quilters-Huske Eastermar organiseert



......SKUORRE FAIR...................
Vrijdag 17 september 2010 13:00 – 21:00

Met medewerking van:

H. Kramer: o.a. stoffen decoraties

Creahoek: woon- en groen decoraties

“De Brocante Tantes”: brocante woon-decoraties

M. Boonstra: gebreide kant shawls

G. Brouwer: koffie, thee en andere versnaperingen

“It Quilters-Huske” : quiltstoffen en quilt-benodigdheden en tevens opgave en informatie voor nieuwe cursussen 2010/2011

Locatie: Beimastrjitte 50 Eastermar / Oostermeer (Frl)

Toegang is natuurlijk gratis. Kom gezellig langs, de deuren zijn open!

Edit: Excuses, ik had de verkeerde link voor Creahoek (inmiddels hersteld).

Tijdelijke APK

Yes!
We zijn bij de neuroloog geweest, en hebben een 'tijdelijke periodieke keuring' gehad. Ze mag morgen 1 dagdeel naar school; Bridget was zo blij om dat te horen. De neuroloog heeft haar eens bekeken, en beluisterd en dacht dat het wel kon. Het oogje is nog niet goed, dat is duidelijk.

Na het bezoekje bij de neuroloog mochten we naar de scan-afdeling. We konden metéén terecht (na 20 minuten; dat vind ik vrij vlot)... De neuroloog belt dan morgen (?) of overmorgen wat dáár op te zien was en hoe het dan verder gaat.

Bridget moet nog zeker 4-6 weken rustig aan doen; niet sporten, niet zwemmen, niet paardrijden en geen kermis volgende week. Misschien dat we dan nog een keer moeten terugkomen; misschien ook niet.

Bridget wilde metéén naar school om dit goede nieuws te vertellen; en het was dan ook een hele verrassing voor haar klas dat ze 'zo' de klas binnen wandelde. Morgen mag ze beginnen; ben benieuwd. Wanneer het niet gaat; belt juf en haal ik haar direct weer op, hoor!

Temporary Approval.

Oh yes! We got a temporary approval for Bridget to go to school again. Good news! The neurologist examend her and thought she was fit enough to try to go back to class. No sports, no horseback riding, no swimming and no fun fairs...
At least for 4-6 weeks, still. But with that news in her pocket, she went smiling to the CT scan room. The neurologist will phone us with the results, mainly because her eye is still hanging a bit.
Bridget wanted to go to school to tell everyone the good news, so everyone was surprised to see her walking into the classroom. She starts tomorrow, only mornings. If it appears to be to stressfull, I'll pick her up immediately! I will!

Beneath the surface

Hoe kan het eigenlijk.

We hebben 3 kinderen. Ondertussen al heel wat beleeft, leuke en minder leuke dingen. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet zijn ze groot. Ik heb geprobeerd om elke dag bewust te beleven; lekker lachen en ook gewoon huilen als het moet. Maar toch, door het ritme van de week (school, werk) gaat het best snel.

En als je dan in eens over de gang loopt in een (willekeurig) ziekenhuis, vraag je je toch af, hoe je dáár nou in eens beland bent. Sommige andere ouders hadden dat daar ook.
Ons kind botste en dan begint de achtbaan. Emoties komen boven, die je elke dag hebt, maar niet 'gebruikt'. Kinderen maken je kwetsbaar, maar dat laat je niet altijd zien.

In het ziekenhuis heb je geen keus; die emoties banen zich een weg naar buiten en in volle glorie tentoongesteld. NIX mis mee. Ik heb het dan ook maar laten gebeuren. Toen Bridget werd geprikt voor het infuus heb ik haar ook niet gesust. Huil maar kind, het doet ook pijn! Er uit met die spanning.

Ik storte dus in toen ik uit de taxi (die ons naar huis reed) stapte. Duizelig, moe, misselijk. Ik dacht dat ik mezelf had laten gaan, maar ongewild maak je je toch zo veel zorgen. Twee stappen over de drempel kwam de spanning los en ben ik maar meteen gaan liggen.
Na een half uurtje ging het al beter. Gelukkig.

Nu na ruim een week thuis, en met een afspraak voor de neuroloog nog maar 4 dagen vooruit, merk ik dat ik toch gespannen ben. Wat gaan ze nog vinden op de scan. Zullen er lange termijn effecten zijn. Is mijn meisje mijn meisje nog wel?? Dat laatste kunnen ze op de scan niet zien. En weet ik stiekum al: JA! Ze heeft alweer een verkleed partij achter de rug. Ruzie gemaakt met de grote broer en commandeerd voor drinken en snoep.
Maar kan ze nog sporten? Wanneer?? Kan ze nog goed zien met haar oogje??
Vandaag liep ik met de post en merkte ik dat ik met opgetrokken schouders loop. Van de spanning. En onmacht. Zelfs al is er wat, of is er nix. Ik kan er nix aan doen.

Dus...

Toen ik thuis kwam het kleine meiske maar weer eens een héle dikke knuffel gegeven. Dat helpt altijd.

How is it possible.

I live life like everyone else. One day at a time, with 3 kids (and my husband). I try to be there in the moment, capturing everthing as it happens. But still they grow up só fast. Laughing and crying every day if life calls for it.

Then, suddenly, you find yourself pasing in the hallway of a hospital. How did I get there? Other parents were asking the same thing about themselves...
Our daughter had a little accident and suddenly the 'ride' begins. Everything is happening fast, and emotions flow. You have them every day, but supress them, because you have no 'need' for them. Children make you vulnerable, but it doesn't always show.

In the hospital you have no choice, emotions make there way up to the surface and expose them self in all their glory. Nothing wrong with that. So I let it happen. I told Bridget to go ahead and cry because she needed a 'drip' (needle in hand, for fluids); it hurts, of course you may cry!

I broke down after the cab-ride home. Dizzy, sick and tired. I thought I had expressed myself, but secretly stored a lot of stress which came out, when I opened the door and stepped inside.
I had to lie down, for half an hour, then it was better.

We're home for 10 days now, and I'm starting to notice I'm still stressed. I was walking my mail round and noticed I was keeping my shoulders high up!
Worrie-ing about what to expect after the scan (coming monday). Longterm effects?Will she be able to do some sports anytime soon? Will her eyesight recover??
Is my little girl still my little girl??? I kinda know the answer to that one; yes! She's had a dress-up session already, argueing with her big brother and ordering mommy around.
Which we do with love...

So, when I came back from work, I just went up to my little girl and gave her a big hug. That always helps a lot.

Zo, we zijn nu een paar dagen thuis en ze kan gelukkig veel rusten. Bridget is nog best vrolijk, al kwam de klap bij haar op dinsdag.
Ze dacht dat omdat ze thuis was, ze ook alles weer mocht doen. Dat viel hard tegen. En dat is niet leuk. Dus uitgelegd dat ze op de bank moet blijven liggen of zitten, dat ze niet naar buiten mag, niet naar school. Ze mag niet alleen op de trap en dat ze 's middags moet rusten.

Gelukkig voor haar kwamen er al snel een paar vriendinnetjes langs, die haar heel erg gemist hadden. Zelfs een buurvrouw kwam vragen wat er aan de hand was omdat ze Bridget al heel lang niet meer had buiten zien spelen.

Bridget heeft al heel veel kaarten gekregen! Soms zelfs met een beetje geld er in. Daar hebben we een nieuwe cd speler van gekocht; zodat ze haar favoriete muziek kan luisteren (nee, dansen doen we nog maar niet).

Ik ben trots op haar; ze doet het prima, luisterd best wel goed, houd zich aan de regels en klaagt amper. Ze heeft bijna geen pijn, dus dat is ook heel fijn. Nog tot de 13e september wachten, dan mogen we weer naar de neuroloog. Of we die dag ook een scan krijgen, of een dag later, weet ik nog niet. En wat er daarna gaat gebeuren weet ik ook nog niet.

Het enige wat zichtbaar is, is dat haar oogje nog erg hangt. Ze ziet een beetje dubbel van dichtbij, en het oogje kan nog moeilijk 'omhoog' kijken. Daar maak ik me ook zorgen over.....

Well, we're home now for a couple of days. Bridget is feeling fine, but frustrated that she isn't allowed to do everything. She's not allowed to jump up and down, no dancing, no walking the stairs, can't go outside and can't go to school! That was hard for her, but she soon understood.
Luckily a few friends dropped by to see how she was doing. They missed her, and came to see and hear what happened. Even a neighbour came by because she hadn't seen Bridget playing outside for quite a while. She's gotten a lot of cards to cheer her up. Sometimes even with a little money included. So we bought her a cd player; she can listen to some music and sing along.

I'm a bit worried about her eye. It's hanging and at close range she can't see very well. We have to wait and see how that develops.

I'm very proud of her. She sticks to the rules, still able to laugh, and hardly complains. We have a new appointment with the neurologist Sept 13th. They'll make another CT scan and I have no clue what comes after that.