Support

Zo, even een paar dagen (blog)rust.

We waren thuis met z'n allen, na de definitieve uitslag van de tests mochten we even bijkomen. De eerste keer dat we hoorden dat ze aan kanker dachten, was de schok zo groot. Nu de uitslag definitief is, was het toch iets minder hard schrikken. Maar wel verbaast dat hij al in fase 3 zit.
Nu konden we wel beter luisteren naar wat de kinderoncoloog allemaal vertelde over de geplande behandeling; chemo, 2x een maand. Dan weer een scan om te kijken hoe het is gegaan. Dan waarschijnlijk nog een keer chemo, 4x 1 maand. Bestralen willen ze zo lang mogelijk uitstellen.
Ondertussen zit hij nú in het ziekenhuis met z'n vader om een soort nul-lijn te creëeren, zodat ze over 2 maanden kunnen kijken of het geholpen heeft.

Well, a few days of (blog)rest.

We were at home for a few days, after hearing the final results of all the tests they had done. The first time we heard they thought it is cancer, we were utterly shocked. Now that it is definate, still a bit shocked, but a bit expected too. That way, we could listen to the childoncologist better about how to treat it and make Chris better. His chances on recovery run up to 93 %. (what's in a number, but still...)
They want to give him chemo in 2 blocks of a month each. Then they want to scan him to see if it worked. More chemo will follow for the next 4 months, but radiation therapy will be in the end, if neccessary at all.
Today, like right now, Chris and his father are in the hospital for more tests. They want to create a base to check him to after the first chemo.

Ondertussen worden we overladen door kaarten, met hele lappen tekst van opbeurende woorden, troostende woorden, lieve woorden en vooral veel kaarten met fruit (tja, wat stuur je een puber??? (gat in de markt voor Hallmark zou ik zeggen).
Acties van breiende vriendinnen die ons verbijsteren en verbazen, familie die helpt en inspringt waar nodig, vrienden die ondersteunend materiaal verzorgen. Echt ongelooflijk en hartverwarmend.
Vooral ikzelf heb daar een beetje moeite mee, omdat het zó aardig is...
Met Chris zelf gaat het goed, hij heeft tot nu toe geen pijn. Hij kan goed met z'n vrienden praten en doet nog leuke dingen voor hij zometeen zeker 5 dagen weer in het ziekenhuis ligt en de behandeling gaat beginnen.
Voor Sean en Bridget is het soms dus lastig; het is heftig, maar ze zien nog nix aan hem. Er wordt dus nog gewoon gemopperd, ruzie gemaakt en gespeeld. Gelukkig maar. Zíj houden ook het ritme er in, dus iedere morgen gewoon op tijd uit bed en naar school.

In the meantime we get loads of cards with tons of words of kindness, compassion and love to support us. Lot's of cards have fruit on them (I see an open market for Hallmark here: teenagers are people too!)
My knittingfriends are awefully supportive and take actions beyond words. Truly amazing and so kind.
Family helps out, takes care of business and jumps in when needed. And ofcourse friends who give us help and stuff to make life a bit easier.
I have a bit of a hard time to accept it, it's SO kind of them all...
Be sure to know Chris has no pain, so far. He's fine, going out with friends and talking about it. They support him too, and give him a little break from home. Chris is going to be in hospital for the next 5 days for sure, so he chat's with them while he is still at home.
For his brother and sister it is a bit confusing. Chris is still walking about, fussing and making funny remarks. They know he's ill, ofcourse, but that's strange when he's just walking about and is making fun of them a bit. So the 'fighting' and gaming and stuff continues, as long as they can. Thank goodness for that, Sean and Bridget keep up the ritme of the week with waking up in the morning, going to school and sports.

Ik plaats eigenlijk zelden foto's van onze kinderen op het web, maar hier kun je Chris in actie zien.
I hardly place any picture of our children on the web, but here's a pic of Chris in action.

Thank you for your support.